Choroba bornholmska, czyli diabelska grypa

Choroba bornholmska, znana także jako nagminne zapalenie mięśni, nagminna pleurodynia, objawia się stanem zapalnym mięśni międzyżebrowych, a także, tak jak przy grypie, gorączką, bólem głowy i gardła. Wywołuje ją wirus Coxsackie. Nazywa się ją także "diabelską grypą", bo przebieg ma iście szatański. Nie jest to jednak groźna choroba.

Spis treści

1. Objawy choroby bornholmskiej
2. Leczenie i zapobieganie chorobie bornholmskiej

Choroba bornholmska (epidemic pleurodynia), określana także jako nagminne zapalenie mięśni, nagminna pleurodynia, to choroba wywoływana przez należące do enterowirusów wirusy Coxsackie typu B. Zaczyna się gwałtownie, a ponieważ jej głównym objawem jest przejmujący ból w okolicach klatki piersiowej, potrafi nie na żarty zaniepokoić człowieka. Bywa, że rodzina wzywa karetkę sądząc, że chory może mieć zawał serca. Jednak choroba bornholmska nie jest groźna i dość szybko mija, właściwie samoistnie.

Ból nie pochodzi od serca, choć tak się wydaje, ale od mięśni międzyżebrowych, czasem także od opłucnej, gdzie rozwija się stan zapalny. Choroba przenosi się drogą pokarmową – można zarazić się jedząc z tych samych naczyń lub podczas pocałunku – i w czasie raczej ciepłej pogody. Choroba bornholmska może dotknąć każdego, niezależnie od wieku. Jej nazwa pochodzi od duńskiej wyspy Bornholm. W 1933 r. Ejnar Sylvest opisał występujące tam ogniska tej choroby. Jednak pierwszy raz tę infekcję zidentyfikował i opisał Daae-Finsen w roku 1872 – zgłosił on epidemię "ostrego reumatyzmu mięśniowego" w norweskiej wspólnocie Bamble.

Objawy choroby bornholmskiej

• pleurodynia, czyli gwałtowny ból zlokalizowany w klatce piersiowej (częściej u dorosłych), przeważnie z boku, nasilający się podczas wykonywania ruchów. Ból może także pojawiać się w dolnej części klatki piersiowej i nadbrzuszu (częściej u dzieci), a klatka piersiowa może być obrzęknięta i tkliwa;
• gorączka – ok. 39 st. C., wysoka temperatura utrzymuje się ok. 2 dni, potem mija;
• ból głowy;
• zawroty głowy;
• ból gardła;
• uczucie ogólnej słabości i rozbicia;
• czasem duszność, ponieważ obolałe mięśnie utrudniają oddychanie.

Leczenie i zapobieganie chorobie bornholmskiej

Choroba bornholmska trwa mniej więcej tydzień (i raczej nie wraca), a ból w klatce piersiowej utrzymuje się ok 2-4 dni, potem ustępuje. Ważne jest jednak, by podczas stawiania diagnozy wykluczyć zapalenie opłucnej. Liczba białych ciałek krwi w morfologii oraz obraz RTG klatki piersiowej zazwyczaj są prawidłowe. By złagodzić objawy podaje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, jednak najważniejsze jest, by chory po prostu został w domu i odpoczywał w cieple. Należy się także odpowiednio nawadniać. "Przechodzona" choroba borhholmska, tak jak grypa, może dać poważne powikłania:

• zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
• zapalenie jąder
• zapalenie osierdzia
• zapalenie mięśnia sercowego

Co prawda powikłania te zdarzają się rzadko, u ok. 5% chorych, ale mimo wszystko, nie należy lekceważyć tego ryzyka. Najczęściej do zarażenia się chorobą bornholmską dochodzi w dużych skupiskach, np. na basenach, w przedszkolach. Jeśli chodzi o profilaktykę, jedynie właściwa higiena może zmniejszyć ryzyko zachorowania.