Psychologia
Psychologia bada mechanizmy, które rządzą ludzką psychiką i zachowaniem, a także analizuje wpływ zjawisk psychicznych na relacje międzyludzkie. Psychologia nie tylko próbuje odkryć wzorce zachowań, ale również pomóc ludziom, borykającym się z różnymi problemami. Jej nazwa pochodzi z języka greckiego i oznacza naukę o duszy. Jednak nie była znana w starożytności - termin ten powstał dopiero w XVI wieku.
![Depresja po małżeńskiej zdradzie [Porada eksperta]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-tk3G-hJdo-iXwP_porada-psychologa-320x213.jpg)
Jak pozbierać się po zdradzie małżeńskiej? Nie potrafię dać sobie z tym rady choć minęło już 1,5 roku od kiedy dowiedziałam się, że mąż mnie zdradził. Nie potrafię dojść do siebie...
Jestem już prawie dorosłym mężczyzną, lecz ostatnio odechciewa mi się żyć. Mam przyjaciół, dobre wyniki w szkole, a pomimo tego czuję, że moje życie nie ma jakiegoś większego sensu. Trapią mnie pytania: dlaczego to ja akurat żyję, jaki jest mój sens życia itp. Wierzyłem zawsze w siebie i byłem radosnym chłopakiem, czerpiącym z życia. Teraz to gdzieś znikło. Co mam zrobić, żeby to odmienić?
Od dwóch lat jestem mężatką i prawie przez cały ten czas nie kochałam się z mężem. W ciążę zaszłam przed ślubem. Na początku małżeństwa nie układało nam się, mąż był w stosunku do mnie agresywny, czasami używał przemocy. Potem urodził nam się synek, byłam przewlekle zmęczona i nie miałam ochoty na żadne pieszczoty. Myślałam, że ten okres minie i będzie wszystko w porządku. Myliłam się, synek ma już 19 miesięcy, a ja nadal nie pozwalam mężowi, żeby mnie dotykał, wręcz odczuwam wstręt. Nie wiem, gdzie tkwi probem.
Po 7 latach małżeństwa utraciłam męża - odszedł ode mnie, pozostawił z adoptowanym dzieckiem. Nie wiem, co robić... Pragnę go odzyskać bo nie zostawił mnie dla innej tylko postanowił zmienić swoje życie - tak przynajmniej twierdzi. W naszym związku pojawiały się sprzeczki, kłótnie, ciche dni, on postanowił to zmienić - już nie chce tego, tylko wybrał spokój. Bardzo go prosiłam, by wrócił, bo ma dla kogo - dla mnie, dla dziecka, ale on nie chce wrócić, nie chce ze mną być, nawet ze względu na dziecko. Bardzo go potrzebuję, chcę by znów mnie otoczył swoją opieką, miłością. Jak go można odzyskać? Rozmowy nic nie pomagają, chce definitywnie rozwodu, a ja tego nie chcę, chcę jego...
co mam zrobić....
Mój 2-letni synek jest rozbrykanym dzieckiem. Ogólnie jest pogodny i roześmiany, bardzo komunikatywny, ale czasami nie chce się słuchać. Na wszystkie prośby i polecenia mówi "nie", ostatnio jak nie dostaje tego co chce, to bije rączką tę osobę. Jak w takiej sytuacji się zachować?
Od dawna zauważyłam u siebie objawy fobii społecznej. Mam ogromne problemy z zabieraniem głosu w większej grupie. Potrafię to tylko zrobić w gronie najbliższych znajomych. Jak mogłabym to przezwyciężyć? Czy jest możliwość wyleczenia się z fobii samodzielnie, bez pomocy psychologa?
Mam depresję którą leczę bioxetinem od 3 miesięcy. Teraz przez parę dni nie zażywam leku, ponieważ Pani psychiatra jest na zwolnieniu chorobowym i brakło mi tabletek. Pojawiły się takie same objawy jak przed rozpoczęciem leczenia. Odczuwam lęk, zdenerwowanie i momentami załamanie. Chciałabym wiedzieć, ile czasu trwa leczenie? Czy muszę jeszcze brać te leki?
Od kiedy pamiętam walczę z dodatkowymi kilogramami, czuję że mam na tym punkcie już obsesję. Ciągle próbuję się odchudzać, niestety z miernym skutkiem, gdyż od jakiegoś roku mam ciągłe napady obżarstwa. Nie wiem już co mam z tym zrobić. Czuję że jest to na jakimś tle psychologicznym, pewnie związanym z obsesją chudego ciała, które ciągle chcę osiągnąć. Kompletnie sobie z tym nie radzę, bo te napady są już męczące, zupełnie zatraciłam kontrolę nad jedzeniem, czuję się uzależniona.
Jak mam sobie pomóc? Nie chcę już tak żyć, od napadu do napadu.
Mój synek ma prawie 3,5 roku i nie chce robić kupy ani do nocnika, ani do ubikacji. Jedyny sposób, aby sie załatwił, to założenie mu pieluchy. Jeżeli mimo jego próśb pieluszka nie jest zakładana, to potrafi sie nie załatwić nawet i 5 dni. Boje sie go przetrzymywać, aby nie doszło do zakażenia organizmu. Ostatnio synek nie mogąc już wytrzymać załatwił sie w sklepie w majtki. Nie mamy już z mężem siły, a wypróbowaliśmy już wszystkie znane nam pomysły. Dodam, iż synek normalnie woła i robi siusiu na nocnik czy w ubikacji od drugiego roku życia, a bez pieluszki śpi od ok pół roku. Bardzo prosze o pomoc!!
Witam, mam 23 lata, jestem studentką 4, roku chemii. I to chyba te studia doprowadziły mnie do tego stanu... Od października praktycznie wcale nie mam życia. Nauka, nauka, po 5 kolokwiów w tygodniu. Sesja zimowa - koszmar, najtrudniejszy okres mojego życia.
Nie zliczę nawet ile razy w ciągu ostatniego pół roku płakałam nad tymi książkami, ile razy w ogóle nie położyłam sie spać, ile razy przez cały dzień nie zjadłam nic... Najgorszą część letniego semestru mam za sobą, jakoś przetrwałam, mam czyste konto na uczelni i wreszcie trochę wolnego czasu.
Ale co z tego, skoro nie potrafię go wykorzystać, nie potrafię już nawet się nim cieszyć. Nie mam ochoty nigdzie wychodzić, z nikim rozmawiać, nic mnie nie interesuje, ani nie uszczęśliwia. Nikt, kto zobaczyłby mnie dziś, nie uwierzyłby, że pół roku temu byłam uśmiechniętą, pełną energii, ruchliwą, wesołą dziewczyną, duszą towarzystwa, gotową do działania w każdej chwili... Kochałam książki, filmy, sport.
Teraz brak mi energii, zapału, ochoty. Kiedy mam wolne dni to jedyne na co mnie stać to siedzenie przy komputerze, na zmianę z leżeniem, słuchanie muzyki, spanie. Przyjaciele i rodzina nie wiedzą co się ze mną dzieje, martwią się i ja także zaczynam...
Nie wiem co z tym robić, jak sobie poradzić. Próbowałam gdzieś pójść na siłę - na basen, na piwo ze znajomymi, ale kiedy już pójdę to jestem jeszcze bardziej nieszczęśliwa niż byłam. Mam ochotę płakać, w kółko płakać. Najlepiej mojemu chłopakowi na ramieniu, bo przy nim czuje się kochana i bezpieczna. On stara się mi pomóc, zrozumieć, ale też już ledwo daje radę, nie wiem ile to wytrzyma, nie jestem już tą dziewczyną w której się zakochał. Jestem warzywem, nie nadającym się do niczego warzywem.
Do tego dochodzą jeszcze problemy z odżywianiem. Mój żołądek wariuje, zapewne na tle stresowym, zaczęło się wraz z ostatnim rokiem studiów, w październiku i nadal trwa, jest coraz gorzej. Wciąż rewolucje pokarmowe. Najczęściej bywa tak, że nie mogę nic przełknąć przez kilka dni, a potem jak już czuję, że mogę jeść to nadrabiam za wszystkie czasy i pochłaniam wszystko... A potem się zaczyna - wymioty i biegunki, tydzień bólu żołądka. Jednak nie panuję nad tym, nie umiem, mimo że bardzo się staram to ponad moje siły. Błagam o poradę, o jakąkolwiek pomoc... Chcę odzyskać siebie i radość życia...
Nie wiem, jak mam się zachować, gdy w naszym towarzystwie pojawia się była dziewczyna mojego chłopaka. Drażni mnie to i nie mam ochoty siedzieć w tym towarzystwie. Wiem, że on nic nie czuje do niej, choć kiedyś był w niej bardzo zakochany i rozstanie bardzo przeżywał, ale czuję się nieswojo w jej towarzystwie. Czy powinnam to zaakceptować i nie przejmować się tym? Tyle że to może być trudne dla mnie. Czy jeśli była to jego pierwsza miłość, to jakoś to wpływa na przyszłość, dużo może wspominać na ten temat? Czy ludzie potrafią wracać do osób z przeszłości?
Czuję się oszukana przez mojego męża. Tuż po porodzie drugiego dziecka dowiedziałam się od niego, że ma wysokie długi w bankach. Tłumaczył się, że chciał się czegoś dorobić dla mnie - to żadne wytłumaczenie, gdyż ludzie dorabiają się przez całe życie. Obecnie mąż nie chce ze mną rozmawiać na ten temat, cały czas coś ukrywa. Powtarza ciągle, że chciał dobrze, ale gdzie tu logika! Jak można takie świństwo zrobić swojej rodzinie, a przede wszystkim dzieciom? Co jam zrobić? Nie mogę jeść, nie mogę spać, nie wiem, jak wybrnąć z tej sytuacji. Co mam myśleć, aby podnieść się na duchu i abym nie wpadła w depresję, bo jednak mam dla kogo żyć - mam dwójkę wspaniałych dzieci.
Mój 7 letni syn kradnie dzieciom zabawki. Stało się tak już kilka razy w przeciągu 2 lat. Jak reagować, jak rozmawiać z dzieckiem? Jest jedynakiem i jedynym małym dzieckiem w rodzinie. Tym samym wokoło przez wszystkich rozpieszczanym. Nic mu nie brakuje, jego pokój tonie w zabawkach. Otrzymuje kieszonkowe 5 zł tygodniowo, które zbiera do skarbonki. Staramy się poświęcać mu jak najwięcej czasu, szczególnie w weekendy, gdzie aktywnie je spędzamy. Kradzieże nie są manifestowane przed nami. Sama się domyślam i dopiero dopytuję. Zastanawiam się, jaka jest przyczyna takiego zachowania. Proszę o odpowiedź i poradę jak postępować.
Gdy tylko coś mnie zdenerwuje, zaczynam się zachowywać bardzo agresywnie, rzucam przedmiotami, krzyczę na wszystkich. Kolejnym problemem jest to, że mówię, co mi na język przyjdzie i dopiero jak to powiem, zaczynam się zastanawiać nad tym. Przez to straciłem osobę, którą kocham ponad życie! Chciałbym zmienić te swoje wady!
Rok temu zakochałem się w Kacprze. Wiem, że on ma dziewczynę w Szwecji do której jeździ co wakacje i jest mu z nią dobrze. Bardzo mi zależy na jego szczęściu. Nie wiem czy o niego walczyć? Wydaje mi się, że on o moich uczuciach wie, ale czy może lepiej powiedzieć mu to osobiście?
Mam 35 lat, wyższe wykształcenie i pracę. Nie mam dzieci i doskwiera mi samotność.
Nie potrafię ułożyć sobie życia, związki w których byłam rozpadały się i to w dużej części z mojej winy...
Obecnie jestem z mężczyzną, którego bardzo kocham. Jest nam cudownie, ale... ja mam problem z komunikacją. Nie potrafię mówić o tym, co mnie boli, a jak już się zdecyduję albo mam zły dzień, wygarniam wszystko. I wtedy kończy się straszną awanturą, bo nie umiem powstrzymać emocji. Poza tym wystarczy niewielka ilość alkoholu, a wpadam w straszną histerię, wręcz agresję, której nie jestem w stanie kontrolować. I właśnie tak zdarzyło się kilka dni temu. Podczas tej kłótni, On nie wytrzymał i uderzył mnie i stwierdził, że nie potrafi żyć z taką osobą.
Zależy mi na tym związku, daliśmy sobie kilka dni na przemyślenie wszystkiego. Co robić? do psychologa boję się pójść
Dzień dobry
mam poważny problem, którego jednak nie potrafię jednoznacznie nazwać - stąd znak zapytania. Postaram się jednak w miarę klarownie go opisać.
Mam 27 lat, 3 lata temu skończyłam studia humanistyczne, potem jeszcze podyplomowe i kilka kursów - kosztowało mnie to dużo wysiłku i pracy, bo do studiów i nauki podchodziłam bardzo poważnie. Można więc uznać, że mam dobre wykształcenie. Mimo tego od trzech lat nie mogę znależć pracy. Moje problemy zaczeły sie niedługo po studiach - pojawiło obniżenie nastroju, rozdrażnienie, płaczliwość. Tłumaczyłam to sobie jako normalny odruch zderzenia z dorosłym, twardym życiem, efekt wyjścia spod cieplego klosza, jaki miałam w trakcie studiów. Niestety taki stan powraca cyklicznie, przerywany okresami lepszego samopoczucia. W tej chwili czuję się już bardzo źle - mam poczucie, że nie jestem nic warta, że niczego do tej pory nie osiągnełam. Nie mogę się spotykać z moimi dawnymi znajomymi, bo nie mam już z nimi wspólnego tematu - nie mogę słuchać o ich karierach, osiągnięciach, kiedy ja sama nic nie osiągnęłam. Rok temu wyszłam za mąż, ale szczęście nie trwało długo. Już przy pierwszym takim "ataku" zauważyłam, że mąż nie rozumie mojej sytuacji, nie potrafi się w nią wczuć i w jakikolwiek sposob mnie wesprzeć.
W międzyczasie przychodziły kolejne niepowodzenia w szukaniu pracy. Kilka tygodni temu przepadła kolejna oferta pracy, z która wiązałam duże oczekiwania. Od tej pory znów jestem w dołku. Nie widzę sensu w życiu, zmieniłam tryb życia, nocami nie mogę zasnąć, a kiedy już zasnę, śpię bardzo długo - czasem po 12 godzin, potem cały dzień jestem rozbita, nie mam siły zająć się niczym konkretnym. Zreszta niewiele rzeczy sprawia mi przyjemność. Mam wrażenie, że jestem pod ścianą, nie wiem co dalej robić i jak szukać wyjścia z mojej sytuacji, jestem bezsilna. Większość odwiedzin na stronach poświęconych pracy kończy się płaczem. Mój problem żle wpływa na moje małżeństwo - mam wrażenie, że mąż mnie nie rozumie i uważa, że powinnam wziąć się w garść i "coś ze sobą zrobić"- zreszta często mi to mówi. A ja nie potrafię wziąć się w garść. Czasem łapię się na myśleniu o tym, że dla wszystkich byłoby lepiej, gdyby mnie nie było, że zawiodłam oczekiwania rodziców, męża (bo przecież nie z taką osobą zakładał rodzinę, bo ma prawo do tego, żeby wrócić z pracy i zastać tam normalną, uśmiechniętą żonę). Jestem na siebie zła, że zamiast zrobić coś ze swoim życiem, spędzam całe dnie na kanapie. Ale ja po prostu nie mam siły na żadne działanie, zresztą nawet nie wiem, jak zacząć. Jestem rozdarta, z jednej stony wszystkim się przejmuję i wszystkiego boję, a z drugiej po prostu chcę, żeby wszyscy zostawili mnie w spokoju. Sama nie wiem, co dalej robić.
Wiem, że Pani odpowiedź nie rozwiąże mojego problemu, ale może chociaż da mi jakąś sugestię co do mojego stanu i dalszego postępowania. Z góry dziękuję.
Mam 33 lata i od 18 lat jestem w stałym związku. Gdy zwrócę uwagę mojemu partnerowi lub powiem wprost, że kłamie i przedstawiam mu konkretne argumenty, on zaczyna krzyczeć na mnie, czym wywołuje u mnie agresję. Po takiej burzliwej kłótni nie rozmawiamy ze sobą nawet i 2 tygodnie, a jak się godzimy to nie omawiamy tego problemu. Takie zachowanie jest dla mnie coraz bardziej męczące, głównie psychicznie.
Jak się zachować wobec męża, który mną gardzi, wyzywa, naśmiewa się z mojego ubioru i wyglądu?
Synek ma 2,5 roku. Od dłuższego czasu boi się różnych rzeczy. Na przykład plamy na ścianie czy na podłodze, kiedyś zobaczył stary dom z odrapaną ścianą, to nie mogliśmy Go uspokoić. Nie może być plamy na ubraniu czy stole podczas jedzenia od razu się denerwuje i odchodzi. Jest przerażony, gdy jest gdzieś głośno np. w Kościele czy na rodzinnym spotkaniu, gdy ktoś trochę głośniej zaczyna mówić. Nie wiem co robić. Po całym dniu przeprowadzamy rozmowę na temat tego, co się działo w ciągu całego dnia, kilkakrotnie muszę zapewniać, żeby niczego się nie bał, żeby mógł spokojnie zasnąć. Jest bardzo żywiołowym dzieckiem, dużo rozmawiamy i tłumaczę Mu, że nie ma powodu się bać takich rzeczy. Próbuję oswoić te "strachy" lecz nic z tego nie wychodzi...
Witam, jestem mamą 5-letnich bliźniaków. Jeden z chłopców budzi się w nocy z okropnym płaczem, ma strach w oczach, jest cały spocony. Kiedy biorę go na ręce i tulę - wyrywa się, żeby za chwilę znowu do mnie przybiec. Biega po pokoju cięgle płacząc , tak ok. 10 minut. Później zasypia i śpi spokojnie do rano.
Takie sytuacje miały miejsce już cztery razy, ostatnio wołał "mamo, pomóż mi". Co mam robić lub do jakiego lekarza udać się z dzieckiem? Dzieci nie oglądają złych bajek,w przedszkolu jest wszystko w porządku, w domu także.
![Zmiany na ustach - krostki, grudki, pęcherzyki. 8 najczęstszych przyczyn [ZDJĘCIA]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-soBw-u4ou-qebe_zmiany-na-ustach-krostki-grudki-pecherzyki-8-najczestszych-przyczyn-zdjecia-320x213.jpg)
