Psychologia
Psychologia bada mechanizmy, które rządzą ludzką psychiką i zachowaniem, a także analizuje wpływ zjawisk psychicznych na relacje międzyludzkie. Psychologia nie tylko próbuje odkryć wzorce zachowań, ale również pomóc ludziom, borykającym się z różnymi problemami. Jej nazwa pochodzi z języka greckiego i oznacza naukę o duszy. Jednak nie była znana w starożytności - termin ten powstał dopiero w XVI wieku.
Dlaczego warto iść na urlop po sezonie? Każda pora jest dobra, ale z urlopu u schyłku lata można odnieść wiele korzyści, których próżno szukać, gdy wakacje masz w pełni sezonu. Poznaj zalety urlopu jesienią.
![Czy Afobam można przyjmować w ciąży? [Porada eksperta]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-tk3G-hJdo-iXwP_porada-psychologa-320x213.jpg)
Mam 30 lat, a od około 2 lat leczę się na depresję. Był moment, że wszystko było już dobrze i nie brałam lekarstw, ale po jakimś czasie wszystko wróciło, no i okazało się, że jestem w 5. tygodniu ciąży. Czuję się psychicznie bardzo słabo, zażywam Afobam 0,50 mg. Nie wiem, co teraz mam robić. Mieszkam w Anglii, nie mam tu rodziny, tylko męża i kilku szczerych i prawdziwych znajomych. Nie wiem, czy powinnam brać te lekarstwa, ale wiem, że jak je odstawię, to będzie jeszcze gorzej, bo i tak czuję się źle, cały czas myślę, czy sobie poradzę z tym, czy nie. Najbardziej boję się wtedy, kiedy muszę jechać autem do pracy, boję się, czy dojadę do pracy, czy nic mi się nie stanie.
Od 2 lat jestem w związku z o 30 lat starszym partnerem. Oboje mieszkamy w Niemczech od 7 lat. On jest rozwiedziony i mieszkał sam, kiedy się poznaliśmy. Po miesiącu zamieszkaliśmy razem. Wiedziałam, że ma 3 dzieci (21, 23 i 15 lat). On nie poinformował dzieci, że od jakiegoś czasu jest w związku. Kiedyś pod jego nieobecność córka odwiedziła nas w domu, ale nie spodziewała się, że nie zastanie taty, tylko mnie. Zapytała, kim jestem i co tu robię, kiedy odpowiedziałam na pytania, wpadła w szok i histerię. Zaczęła rzucać przedmiotami i kazała wyjść mi z mieszkania. Po czym zamknęła drzwi i nie chciała mnie wypuścić. Pytała o rożne rzeczy, ale odpowiadałam ciągle tymi samymi słowami, że powinna porozmawiać ze swoim tatą, a nie ze mną. Była zrozpaczona, że teraz ja dostanę wszystko, że jestem z nim dla pieniędzy, że chcę wszystko im zabrać.
Kiedy po tej wizycie mój partner wrócił do domu i zobaczył to wszystko, był zdziwiony, jak córka mogła się tak zachować. Domyślam się, że w rozmowie z nią skłamał i obiecał, że zakończy związek ze mną. Potem wszystko było jak wcześniej, czyli normalnie, ciągły spokój, aż do wczoraj. Kiedy jechałam jego autem, zobaczyła mnie i ciągle jechała za mną. W tym czasie próbowałam dodzwonić się do partnera i go o tym poinformować, ale był zajęty, po chwili jego córka skręciła w inną ulicę, a mój partner oddzwonił i powiedział, że wszystko jest okej i mam spokojnie jechać do domu, i że o wszystkim wie. Jak zachować się w stosunku do niego i jak z nim porozmawiać, tak żeby nie odebrał tego jako kłótni i agresji wobec jego dzieci, ale żeby jakoś postarał się uświadomić dzieciom, że jesteśmy razem? On nie jest polskiej narodowości, a ja jestem tylko 2 lata starsza od jego córki.
Ta wiadomość spadła na mnie jak grom z jasnego nieba i nie mam z kim o tym porozmawiać. Sytuacja wygląda tak: znałam chłopaka od zawsze, ale tylko z widzenia - chodziliśmy razem do przedszkola, podstawówki, potem liceum... W ostatniej klasie wyznał mi miłość, ale go odrzuciłam - słabo go znałam. Odezwał się do mnie ponownie, kiedy byliśmy na studiach, chciał spotkać się na niezobowiązującą kawę, potem od kawy do kawy... i zakochałam się w nim. Wszystko było jak w bajce przez miesiąc. Jednego dnia stwierdził, że musi mi powiedzieć coś ważnego, jeśli mamy być ze sobą. Otóż jest biseksualny. Powiedział, że nigdy nie wyszedł mu żaden związek z facetem (ale flirtował z paroma, chodził na randki, z niektórymi nadal utrzymuje kontakt, przyjacielski), że jest jednak bardziej hetero niż homo, ale podobają mu się również faceci. Powiedział również, że przez tyle lat nigdy o mnie nie zapomniał, że "wybrał mnie" i chce być ze mną.
Stąd moje pytania: Czy osoba biseksualna może być w stałym związku? Czy nie będzie odczuwać "niespełnienia" będąc tylko z kobietą? Bardzo go kocham, ale chciałabym mieć w przyszłości rodzinę i nie wiem, czy mogę mu zaufać. Nie wyobrażam sobie, żeby był ze mną i jednocześnie miał partnera. Czy istnieje możliwość, że biseksualizm "przechyli się" bardziej w stronę homoseksualną, np. po kilku latach? Wiem, że on sam powinien odpowiedzieć mi na te pytania, ale każda rozmowa na ten temat jest dla niego przykra. Niestety byłam w takim szoku, kiedy się dowiedziałam, że zareagowałam atakiem paniki. Czuję, że go zawiodłam, myślał zapewne, że lepiej to zniosę, ale to mój pierwszy kontakt z czymś takim. Naprawdę nie wiem, co mam robić.
Mam problem z moją matką, która jest prawdopodobnie uzależniona od Onirexu/jego zamienników. Jest to osoba starsza, ma 75 lat. Te leki nasenne bierze od około 19 lat, ale poważniejsze problemy zaczęły się od tego roku, kiedy zaczęła "załatwiać" dodatkową porcję od koleżanki. Cztery opakowania (80 tabletek) wystarcza mniej więcej na miesiąc, ale ciągle szuka sposobu na załatwienie kolejnych opakowań. Trzy miesiące temu zaczęła mieć boleści brzucha, bóle i zawroty głowy. Jednak nie chce słyszeć o ograniczeniu dawki tego leku ani rozmowie z lekarzem na ten temat, tylko od razu wścieka, a zdobywanie kolejnych porcji tego leku jest "dość" ciężkie. Już sam nie wiem, co robić w takiej sytuacji.
Nie umiem się przeciwstawić rodzicom co do ich zakazów i nakazów, które dotyczą moich wyjść z domu na imprezy, do chłopaka na noc (jestem z nim dwa lata i oboje rodzice go akceptują). Mam 20 lat i jeszcze trochę z nimi pomieszkam, bo wyjeżdżam za granicę. Jak się im postawię, to gadają, że jestem za smarkata, by o sobie decydować i że mam robić tak, jak mi karzą. Mam już tego powoli dość, a co najgorsze, to cierpi na tym mój związek i moja psychika. Co mam zrobić? Mieszkałam osobno u cioci przez prawie 2 lata, ponieważ oboje są za granicą. Skończyłam już szkolę i jestem pełnoletnia.
Wychowałam się w domu, gdzie ojciec pił alkohol, a matka chyba od zawsze była współuzależniona. Zagadnienie to poznałam dopiero teraz, mając 30 lat. Wcześniej nie potrafiłam realnie ocenić sytuacji. Zastanawiam się, jaki to mogło mieć wpływ na moje dorosłe życie. Nie potrafię sama siebie ocenić, ale faktem jest, że mam poczucie żalu i rozczarowania w stosunku do ojca. Chciałabym też wiedzieć, jak mam porozmawiać z mamą o jej współuzależnieniu i jak nakłonić ją do leczenia. Podjęłam już jedną próbę, ale reakcja matki tylko uświadomiła mi skalę problemu. Ona się zachowuje jak służąca ojca i wydaje mi się, że nie widzi jego wad. Chciałabym pomóc sobie i mamie. Jak powinnam postąpić?
Od 8 lat mieszkam z teściem, który ma 88 lat, na pierwszy rzut jest zdrowy, ale wykańcza mnie psychicznie. Jest moim cieniem, gdzie ja tam i on musi być. Nie możemy z mężem wyjechać bez niego. Córki mają go gdzieś, nie będą sobie dewastować domu ojcem, ja musiałam zrezygnować z pracy. Pomału zaczyna mnie to wszystko przerastać, mam 46 lat, nie mogę sama decydować o wyjściu, wyjeździe, bo wszędzie z dziadkiem. Czasem dziadek ma pretensje, że jego żona tak nie robiła, więc tłumaczę, że nie jestem jego żoną. Dzisiaj gotował wodę niegazowaną, bo była zimna, a w domu było 20 st. Wczoraj powiedział, że mam na niego uważać, bo on jest delikatny. Kto potrzebuje pomocy: on czy ja? Zaczynam się gubić, nie widzę ani sensu ani radości życia.
Mam koleżankę, z którą spotykam się od czasu do czasu. Spotykamy się u mnie, czasem na mieście. Kiedy jednak zaprasza mnie do siebie, często przychodzi też jej przyjaciółka. Czuję się bardzo niekomfortowo w jej towarzystwie, gdyż jest to osoba bardzo skupiona na sobie, która wszystkich wokół ocenia, a przy tym jest wiecznie naburmuszona. Jak powiedzieć koleżance, że nie mam ochoty na wspólne spotkania z Jej przyjaciółką, gdyż nie jest to dla mnie relaks, a wręcz odwrotnie - jestem spięta i podenerwowana?
Mam 21 lat i obecnie jestem w USA. Miałam chłopaka, z którym byłam prawie 3 lata, kochałam go i być może dalej kocham. Wszystko zaczęło się, gdy rok temu w maju przyjechał mój znajomy, przyjaciel rodziny do Polski. Byłam podekscytowana tym przyjazdem, chociaż wiadomo, że mojemu chłopakowi się to nie podobało. Nagle moja mama zaczęła mnie nastawiać przeciwko mojemu chłopakowi, jakby chciała nas skłócić. I tak wyszło, że się pokłóciliśmy. Zerwałam z moim chłopakiem. Znajomy poprosił, żebym przyjechała do niego do USA. Załatwiliśmy wizę i przyleciałam, wszystko było w porządku, ale nagle zauważyłam, że nie mamy wspólnego języka. Byłam u niego miesiąc. Dogadaliśmy się, że za 2 miesiące wrócę na dłużej.
Przyleciałam. Mieliśmy wziąć ślub cywilny, żebym mogła dostać papiery, jednak w ostatniej chwili zrezygnowałam. Nie rozmawialiśmy ze sobą, to nie było spowodowane tym, że odmówiłam ślubu, już było tak wcześniej. On mówi, że mnie kocha, ale ja nie widzę, w tym sensu. Nie czuję czegoś takiego jak wcześniej przy tamtym facecie.
Spędzam całe dnie w łóżku i oglądam przygnębiające filmy o miłości, chorobie i wszystkim, co jest smutne. Mam 21 lat, a porażką jest dla mnie to, że palę codziennie 30 papierosów i piję butelkę wina, bo wtedy nie płaczę. Ostatnio przytyłam. Kiedyś moją pasją był fitness, a teraz mam 50 metrów do siłowni, a nie chce mi się iść, chociaż cały dzień mam wolny. Tęsknie za domem, ale wiem, że nie mam po co tam wracać, bo usłyszę od mamy słowa, które mnie zabolą, ponieważ nie spełniłam jej marzeń. Bo to ona chciała, żebym wyjechała do USA, żebym tam studiowała i żyła. A gdy powiedziałam jej, że tego ślubu nie będzie, to nie odzywała się do mnie przez miesiąc. Do tego wszystkiego czuje się tu taka samotna, codziennie odliczam dni do powrotu, tylko boje się, że jak wrócę, to będę chciała znowu wyjechać. Mam dość życia... Mam dość ludzi... Tęsknię za moim byłym chłopakiem, on był moją miłością... Tęsknie za moim tatą, siostrami i psem, który jest dla mnie wszystkim i także tęsknie za matką, o której wiem, że zmiesza mnie z błotem.
Jestem uzależniona od tabletek nasennych, biorę je z przerwami (po pół tabletki) około 6 lat. Nie przekraczam tej dawki, ale nie mogę jej odstawić. Próbowałam, ale bez tej tradycji brania nie zasypiam. Robiłam to na siłę, ale teraz to ona wygrywa. Moim problemem jest to, że nie mieszkam w Polsce i nie mam pojęcia, jak się do tego zabrać.
Jesteśmy rodzicami 14-miesięcznej dziewczynki, która onanizuje się od 4. miesiąca życia. To jakiś koszmar, robi to w krzesełku do karmienia, samochodowym foteliku, w wózku, ale także przy zmianie pieluchy, zasypianiu, w złości i w pozytywnych emocjach. Odwracanie uwagi nie przynosi skutku, przerywanie aktywności powoduje bunt i krzyk. Jesteśmy pod opieką terapeuty integracji sensorycznej, psychologa, rehabilitanta. Problem się nasila, a specjaliści nieco go lekceważą. Każdy, kto zetknął się z takim problemem, wie, jak jest to trudne, gdy nie można dziecka przebrać, nakarmić, wyjść z nim na spacer. Co robić? Z medycznego punktu widzenia dziecko jest zdrowe - nie ma infekcji układu moczowo-płciowego, pasożytów itp.
Poroniłam w 8. tyg. ciąży i bardzo doskwiera mi smutek, przygnębienie i jest mi przykro, że to mnie spotkało. Myślę ciągle o tym. Wczoraj minęło pół roku, a ja dalej martwię się i myślę, czy uda mi się jeszcze zajść w ciążę, bo staramy się z mężem odkąd moja pani ginekolog powiedziała, że nie ma przeciwwskazań, ale nic z tego. Czy mam się udać do poradni psychologicznej w okolicy? Chodzę smutna i przygnębiona nic mi się nie chce, do pracy chodzę z przymusu.
Już prawie od 4 lat mam problem z zaakceptowaniem siebie, mojego wyglądu, charakteru. Może to efekt dorastania, ale ja nie umiem sobie z tym poradzić. Przez długi czas nienawidziłam tego, jak wyglądam i jak się zachowuję. Nie lubiłam swoich nóg, rąk, brzucha, twarzy, włosów. Nie lubiłam głosu, śmiechu, sposobu mówienia, ubierania się, zachowywania w określonych sytuacjach. Mam wrażenie, że niczego nie potrafię zrobić dobrze, że nie jestem wystarczająco ładna, mądra, zabawna, że nie ma na świecie człowieka, który mógłby się we mnie zakochać. Czuję, że jestem nic niewarta, że wkurzam każdego, kto choćby na mnie spojrzy. Mam świadomość tego, że nie jestem brzydka ani otyła i mimo to wciąż czuję się ze sobą źle. Na dodatek przez jakiś czas byłam fatalnie zakochana.
O tym, co naprawdę się ze mną dzieje, wie tylko jedna osoba - moja przyjaciółka. Reszta świata widzi tylko maskę, za którą się ukrywam. Za dnia śmieję się, udaję, że moje życie jest cudowne, jednak kiedy nadchodzi noc i zostaje sama w pokoju, płaczę. Czasami nawet nie wiem dlaczego. Jadę autobusem i chce mi się płakać, a ja nie znam powodu tego uczucia. Bywa, że czuję się nieobecna albo jakbym nie istniała. Widzę, że jestem bezradna i nie umiem sobie z tym poradzić. Przez parę ostatnich tygodni myślałam, że mi się poprawiło, ale to okropne uczucie ciągle powraca i nie wiem, co mam z tym zrobi; nie wiem, co jest źródłem mojego nieszczęścia. Jak mam sobie z tym poradzić?
Bardzo zależy mi na koleżance, z którą - tak mi się wydaje - się zaprzyjaźniłam. Poznałyśmy się, kiedy ja poszłam na studia i zamieszkałam w akademiku. Razem dzieliłyśmy pokój w akademiku (od października 2014 do czerwca 2015), od początku bardzo siebie polubiłyśmy, mówiłyśmy sobie o wszystkim, nie miałyśmy przed sobą tajemnic, wspólne imprezy, dzielenie się smutkami i radościami, wspólne mieszkanie. Było nam ze sobą bardzo dobrze. Ale wszystko się skończyło wraz z rozpoczęciem wakacji, kiedy każda z nas wyjechała do swoich rodzinnych stron. To był jej ostatni rok na studiach, od niedawna mieszka w nowym mieszkaniu wraz z chłopakiem, pracuje. W ciągu całych wakacji zadzwoniła do mnie 2 razy. Ja, aby podtrzymać nasze kontakty, dzwoniłam częściej, pisałam (zawsze czekałam, jak ona się pierwsza odezwie, co prawie nigdy się nie działo), kontakt z mojej strony też nie był zbyt częsty, ponieważ nie chciałam się jej narzucać, zawsze kiedy prosiłam ją o spotkanie, chętnie się zgadzała i na nie przychodziła (spotkałyśmy się w sumie 3 razy na dwa miesiące).
Ostatnio do niej napisałam (nie chciałam do niej dzwonić, skoro ona do mnie się nie odzywa), czy o mnie nie zapomniała i czy możemy się spotkać. Odpisała mi, że pamięta o mnie, spotkałyśmy się kilka dni późnej w jej nowym mieszkaniu (zdziwiło mnie to, że na ścianie wisi nasze wspólne zdjęcie). Potem po 5 dniach do mnie napisała, że co tam u mnie, ja odpisałam jej prawdę, że trochę mi smutno i mam problem, ona - że mi współczuje. Zapytałam, co u niej, ale mi nie odpisała i kontakt się urwał.Czy to jest przyjaźń? Czy mam częściej się z nią komunikować, dzwonić, pisać, prosić o spotkania?
Od ponad 2 lat jestem z moim chłopakiem, ale od jakiegoś roku zauważyłam zmianę w jego zachowaniu. Wystarczy, że coś nie idzie po jego myśli, to od razu zaczyna się bardzo denerwować, krzyczeć, przeklinać i wyzywać mnie. Czasem używa szantażu, np. że czegoś nie zrobi albo że zrezygnuje z pracy. Dodatkowo jak coś mu nie wychodzi np. podczas gry albo gdy laptop się zawiesi, to dewastuje rzeczy. Mój chłopak cierpi na migrenę. Po wszystkim przeprasza. Nie wiem, jak sobie z tym poradzić, bo to też odbija się na mnie i na moim zdrowiu.
Czy coś ze mną jest "nie tak"? Od pół roku jestem w związku, w którym jestem bardzo szczęśliwy. Źle znoszę jednak rozmowy o przeszłości. Moja partnerka, wydaje mi się, nie ma z tym problemu, czasami pyta mnie o moją przeszłość i ja wówczas odpowiadam w zakresie pytania. Po reakcji i nawet dopytaniu widzę, że jej to nie wzrusza. Ja praktycznie o jej przeszłość nie pytam, nie mam takiej potrzeby. Gdy sama opowiada (bez żadnych przesadnych detali), sprawia mi to ból. Włącza się wówczas moja wyobraźnia, widzę wówczas w myślach moją ukochaną w objęciach innego i strasznie mnie to boli. Bywa też, że używa porwań, tłumaczy, że to naturalne. Przekonuje mnie wówczas, że one są dla mnie na plus, że "jestem lepszy". Problem w tym, że ja nie chcę być do nikogo porównywany, nie chcę być od nikogo lepszy, chcę być zwyczajnie dobry, czuć się doceniany, kochany. Mimo że doskonale nam się rozmawia i poruszaliśmy ten temat, to co pewien czas to wraca. Ostatnio usłyszałem, że przeszłość, to część jej życia i ona chce/potrzebuje swobodnie o tym móc mówić. Ja nie potrafię jednak tego zaakceptować, jest mi to zupełnie zbędne, chciałbym żyć tu i teraz naszym życiem, naszym szczęściem. Nie radzę sobie z tą sytuacją; czasami myślę, że może jestem zbyt wrażliwy.
Narkotyki i dopalacze są wszechobecne. Jak rozpoznać, że dziecko przyjmuje narkotyki? Pierwszy krok to stały kontakt z dzieckiem. Drugi - czujna obserwacja i sprawdzanie symptomów, które mogą wskazywać, że dziecko sięgnęło po narkotyki.
Materiał sponsorowany
Prezent jest znakiem więzi, symbolem bliskości emocjonalnej. Warto się trochę natrudzić, by obdarowując bliskich, ujrzeć na ich twarzach prawdziwą radość. A jak ty wybierasz prezenty? Czym się kierujesz? Może sprawia ci to ogromną trudność? A czy potrafisz przyjmować prezenty? Bo jak się okazuje, to również niełatwa sztuka.
![Czy warto ryzykować? [BILANS ZYSKÓW I STRAT]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-4onA-xETf-Dda5_czy-potrafisz-ryzykowac-320x213.jpg)
Dlaczego niektórzy rzucają wszystko i dają się ponieść życiu, np. nie znając nawet języka, wyjeżdżają do zupełnie obcego kraju do pracy, a inni boją się zmian, choć ryzyko, jakie muszą podjąć, jest niewielkie?
Ona stoi przed lustrem i z kwaśną miną komentuje swoje niedoskonałości. Biust za mały, pupa za duża, szyja za krótka. A on słucha ze zdziwieniem, kompletnie nie wiedząc, o co jej chodzi. Przecież ta kobieta to ideał! Nie podejmuje dyskusji, bo ona i tak wie lepiej. Dlaczego kobiety widzą siebie inaczej, niż postrzegają je mężczyźni? Czemu sen z powiek spędzają nam mankamenty urody, których panowie w ogóle nie dostrzegają?
![Zmiany na ustach - krostki, grudki, pęcherzyki. 8 najczęstszych przyczyn [ZDJĘCIA]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-soBw-u4ou-qebe_zmiany-na-ustach-krostki-grudki-pecherzyki-8-najczestszych-przyczyn-zdjecia-320x213.jpg)
