![Zmiany na ustach - krostki, grudki, pęcherzyki. 8 najczęstszych przyczyn [ZDJĘCIA]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-soBw-u4ou-qebe_zmiany-na-ustach-krostki-grudki-pecherzyki-8-najczestszych-przyczyn-zdjecia-320x213.jpg)
NOWY NUMER
Ciąża i dziecko
![Flora jelitowa u noworodka [Porada eksperta]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-2pzk-UUa3-FC5t_porada-internisty-320x213.jpg)
Jakie bakterie są w układzie trawiennym w chwili urodzenia?
Proszę mi powiedzieć, czy częste bekania u 5-letniego dziecka, to nic groźnego? Ostatnio robi to nagminnie - nie tylko po jedzeniu i na pewno nie specjalnie.
![Niewyraźne mówienie [Porada eksperta]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-Y52Z-ywZS-BDzi_porada-logopedy-pedagoga-320x400-nocrop.jpg)
Mam problem z niewyraźną mową. Jest to wielki problem, bo przeszkadza mi w pracy. Może poda mi pani jakieś ćwiczenia, które pomogą mi pokonać mój problem?
![Rozmowa z 12 latkiem, problemy z nauką [Porada eksperta]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-8rKv-WdY7-nBFS_porada-pedagoga-320x213.jpg)
Mam problem z moim 12 letnim synem. Problem dotyczy nauki. Mój syn strasznie się w niej opuścił. Ma złe stopnie, nie odrabia prac domowych. Ostatnio dostaje uwagi od nauczycieli typu, że rozmawia na lekcji bądź źle się zachowuje. Do połowy 5 klasy bardzo dobrze się uczył. W drugiej jednak zaczął nie oddawać prac z techniki i plastyki, w ogóle przestało mu zależeć na ocenach. Ja bardzo się denerwuję bo nie wiem jak do niego dotrzeć. Na początku tłumaczyłam, prosiłam, a obecnie krzyczę. Wiem, że tak nie można, ale on w ogóle mnie nie słuch. Martwię się o niego bo przecież chodzi już do 6 klasy i przed nim test szóstoklasisty. Nie wiem co robić i gdzie się zgłosić może pani mi coś poradzi.
Mam 15 lat i spore problemy ze zdrowiem. Mam suchą skórę, non stop boli mnie głowa, gdy wstaję kręci mi się w głowie. Czasami robię rzeczy, o których nigdy wcześniej nawet nie myślałem. Może ma na to jakiś wpływ fakt, że w zimie chodziłem bez czapki z wyżelowaną głową? Ciężko mi się myśli na lekcjach, powiedziałbym brakuje mi świeżości umysłu, pogorszyła mi się też pamięć. Wydaje mi się, że mam mocno napięte mięśnie i nie mogę ich rozluźnić. Może to jakaś choroba związana z układem nerwowym?
Od pewnego czasu dochodzą mnie sygnały z przedszkola, że syn jest niegrzeczny. Nie potrafi albo nie chce bawić się z dziećmi i je bije. Tłumaczy, że mu przeszkadzają i na nic nasze tłumaczenia, że takie zachowanie jest złe. Doszło do tego, że przeszkadza nauczycielce w prowadzeniu zajęć i jest wiecznie przez tą panią karany, ostatnią karą było stanie na korytarzu. Nie chce chodzić na zajęcia dodatkowe (tańce) chociaż je lubi. W czasie, kiedy odbywają się te zajęcia pozostałe dzieci mają czas wolny i mogą się bawić, dlatego nie chce na nie iść. Uważam, że coś dzieje się niedobrego w przedszkolu. Mój syn ma 4 lata i drugi rok chodzi do tego przedszkola, ale taki problemy zaczęły się dopiero niedawno. Z moich obserwacji jego zachowania w domu lub na dworzu, wynika, że jest całkiem inny niż w przedszkolu. Potrafi bawić się z dziećmi, dzielić się swoimi zabawkami. Szybko się denerwuje, jak coś mu nie wyjdzie, jest nerwowy, ale potrafi też czymś zająć np. malowaniem, układaniem puzzli. Martwi mnie to, że nauczycielka ma grupę ulubionych dzieci, a mój syn jest tym złym.
Jestem matką samotnie wychowującą 3 dzieci. Ela ma 15 lat i nie ma z nią problemów; Jarek lat 14 i Janek lat 13. Ojciec nie mieszka z nami i nie utrzymuje kontaktu już od 12lat. Można powiedzieć, że nie wiedzą wcale co to jest ojciec.
W maju miałam problem z Jankiem - był problem ze skończeniem podstawówki (wagary, słabe oceny). Jednak po wielkiej mobilizacji zdał wspaniale test szóstoklasisty i skończył szkolę. Obecnie uczęszcza do gimnazjum i jest tam praktycznie sam (rozdzieliłam towarzystwo) - na razie jest z nim spokój.
Najwięcej kłopotów mam z Jarkiem. Chodzi do 2 klasy gimnazjum. W szkole podstawowj był najlepszym uczniem. Teraz zaczął mnie oszukiwać, wagarować i opuścił się w nauce. Jak wychodzi do szkoły to boję się czy dojdzie do niej i będzie na wszystkich lekcjach.
Nie wiem jak mam postępować z chłopcami? Boję się o wszystko: o złe towarzystwo, papierosy, o jeszcze bardziej wzmożony bunt, kiedy ja sie będę sprzeciwiała ich zachciankom. Chłopcy wypominają mi brak ojca. Nie chcą ze mną rozmawiać, tłumacząc, że ja nie jestem ojcem, a z matką na takie tematy się nie rozmawia.
Jestem matką 12-letniego syna. Syn wszedł teraz w trudny okres dorastania i czasem mam problemy z opanowaniem jego temperamentu. Jest bardzo dobrym uczniem. Ma jednak ogromne trudności z zachowaniem dyscypliny w szkole. Wychowawca skarży się na jego niewłaściwe zachowanie, w ub. roku miał obniżoną ocenę z zachowania, co uniemożliwiło mu zdobycie świadectwa z wyróżnienieniem. Miałam nadzieję, że po powrocie męża z zagranicy (ponad pół roku nieobecności) syn sie zmieni i wszystko wróci do normy. Niestety jest jeszcze gorzej, chociaż syn czuje przed mężem respekt i nie odnosi się do niego tak niegrzecznie i arogancko, jak do mnie. Próbujemy z mężem przeczekać ten burzliwy okres, ale nie chcę zmarnować dziecka i chciałabym mu jakoś pomóc. Co można w takiej sytuacji zrobić? Jak postępować i w jaki sposób z dzieckiem rozmawiać? Zapisaliśmy go na zajęcia dodatkowe, żeby mógł wyzwalać swoją energię na rzeczy pożyteczne.
Czy palenie dużej ilości papierosów w wieku 16-18 lat może powodowaćc zahamowanie wzrostu ciała i uczynić człowieka niższym niz tego pierwotnie chciała natura?
Mam wielki problem z 17 letnią córką, nie umiem się z nią porozumieć. Córka w stosunku do mnie jak i do męża jest bardzo agresywna - niczego nie możemy jej zabronić, bo nas szantażuje, że coś sobie zrobi albo ucieknie z domu, obrzuca nas wyzwiskami, rzuca za nami tym co ma pod ręką, krzyczy, na każdym kroku kłamie, przychodzi późno do domu, robi to, co jej się podoba, nie mówiąc nam np. że jedzie do koleżanki. Wykrzykuje na okrągło że nas nienawidzi. Rodzina ją nie obchodzi. Wszystko jej wolno, bo ona ma prawo, a obowiązków nie... Błagam, pomóżcie, bo nie wiem, co mam robić. Jesteśmy normalną pełną rodziną.
Od zawsze mam pewne problemy, z którymi nie mogę sobie poradzić. Pierwszy z nich polega na tym, że wśród znajomych ogólnie mało mówię. Jakoś nie potrafię wymyślić nowego tematu, zażartować itp. Drugi problem polega na tym, że podczas wyjścia na zakupy nie idę wyluzowany, tylko zawsze spięty. Trzecim i ostatnim problemem jest to, że nie pociąga mnie pobyt wśród osób znajomych. W głębi duszy czuję, że chciałbym, ale gdy pomyślę, że nic się nie odezwę ani nic to od razu mnie się odechciewa. Do fryzjera czy gdziekolwiek indziej nie mogę iść, gdyż (może to źle określę) boję się. Sam nie wiem czego. Gdy jest jakaś impreza ciągnie mnie by trochę potańczyć, ale nie mogę, gdyż wstyd mnie tak zjada, że w ogóle się poruszać nie mogę.
Mam 15 lat i odkąd pamiętam wsuwam język między zęby. Mam problem z : sz, cz, dz, rz (ż)c, s, z. Ostatnio strasznie zaczęło mi to przeszkadzać i coraz więcej osób zwraca mi na to uwagę.
Dodatkowo, jak szybko mówię nikt mnie nie może zrozumieć, a mi plącze się język. Sądzę, że może mi to sprawiać problem również w przyszłości, ponieważ chciałabym pójść w kierunku dziennikarskim. Proszę o rady, ćwiczenia. Pozdrawiam i liczę na pomoc.
Mój 2,5 roczny synek budzi się dwa razy w nocy i wpada w histerię. Rzuca się, zanosi się od krzyku (przez co cały czas choruje na zapalene krtani). Ciężko mu pomoc, bo zaczyna kopać, nie chce się nawet przytulić.
Dlaczego tak się dzieje? W dzień jest bardzo pogodnym dzieckiem, nie ma z nim większych problemów. Te ataki nocne trwają, od kiedy synek poszedł do przedszkola - czy to ma coś wspólnego? Do przedszkola chodzi chętnie, Panie go chwalą, nie płacze, nie histeryzuje, jest bardzo aktywny. Od urodzenia chodzi spać o tej samej porze. Ataki trwają od 20 minut do godziny. Jak mamy zna nie reagować? Czy powinniśmy pójść do psychologa? Czy takie reakcje są normalne i jak sobie z nimi radzić?
Dzien dobry,
Mój roczny synek od dłuższego czasu ma bardzo często język na wierzchu (tak zreszta miał mój mąż), ma delikatną wadę wymowy i nie do końca prawidłowy zgryz. Pediatra orzekła, że to jeszcze za wczesnie żeby iść do logopedy, ale nie chciałabym,żeby też było za późno.
Syn często spi z otwartą buzią i z językiem na wierzchu. Dodam,że smoczka prawie wcale nie używał, bardzo sporadycznie na spacerach. Nieduzo też mówi, tyle co mama, tata, baba, da i wymawia rrrrrr bardzo ładnie przy zabawie autkiem, nie wiem tylko, czy to akurat ma jakieś znaczenie przy późniejszym wymawianiu tej zgloski. Bardzo proszę o pomoc.
Mój synek zaczął mówić w wieku dwóch lat i przebiegało to w sposób normalny. W tej chwili ma 27 miesięcy i zaczyna się zacinać. W sytuacji, gdy chce coś koniecznie szybko powiedzieć, po prostu nie umie. Jeżeli mówimy mu, żeby pomału to powiedział, to zrobi to bez problemu. Jednak w sytuacji gdy jest zdenerwowany, lub pobudzony jakimś innym bodźcem np.,wiertarką u sąsiada problem się pojawia. Czy wymaga to konsultacji u jakiegoś lekarza, czy jest jeszcze na to za wcześnie?
Mój syn w marcu skończy 4 lata a nie potrafi zbyt wiele mówić. Nadmienię jednak, że mieszkamy za granicą i syn uczęszcza do przedszkola od kiedy skończył 2,5 roku. Wiem, że dzieci w tym wieku powinny płynnie się porozumiewać, jednak mój syn ma z tym problem. Mówi pojedyncze wyrazy, nie sepleni, rozumie wszystko co sieę do niego mówi jak i również wykonuje wszystkie czynności, o które się go poprosi, liczy do 30 i zna alfabet w obydwu językach, potrafi literować proste wyrazy a później je poprawnie wymawiać. Podczas prób konwersacji miesza słowa z dwóch języków. Obecnie jego grupa liczy 30 dzieci i jest mieszana (kilkoro Polaków, a reszta Anglicy). Praktycznie wszystkie dzieci rozmawiają bez większych problemów, jednak widać, że mój syn trochę odstaje od reszty, zarówno w języku polskim jak i angielskim. Po rozmowie z jego nauczycielką, rownież ona stwierdziła żeby dać mu jeszcze czas, bo dzieci dwujęzyczne mają zawsze trudniej. Nie wiem co robić...
Mam dwie córki (11 miesięcy i 5 lat). Można powiedzieć, że wychowuję je sama - mąż pracuje w delegacji i w domu jest co 2-3 tygodnie na weekend. Gdy przyjeżdża, to często dochodzi do kłótni - on chce odpocząć, a ja też jestem zmęczona. Nie mam nikogo, kto by mnie wspierał i pomagał, a wychowywanie dwóch córek nie jest łatwe. Czekam na męża z niecierpliwością a jak przyjeżdża, to zamiast mnie troszkę podtrzymać na duchu, to tylko słyszę, że "ja chcę np. jechać np. na ryby" itd. Co mam robić, bo już dłużej nie wytrzymam i nasze małżeństwo zbliża się ku końcowi. Czy ja popełniam jakieś błędy?
Moje dziecko cały czas kłamie. Ostatnio powiedziało pani pedagog że jest strasznie bite, on i jego rodzeństwo. Pani po jednej rozmowie skierowała pismo do sądu. Wcześniej zgłaszałam, że bardzo często kłamie. Nie uzyskałam żadnej pomocy od niej. Prosiłam aby porozmawiała z ojcem dziecka, ale ona powiedziała, że nie ma takiej potrzeby, że w sądzie wszystko się rozstrzygnie. Dziecko po tej rozmowie z panią pedagog nie chciało chodzić do szkoły. Z drugim synem nie chciała nawet rozmawiać, jakby go nie było w szkole. Na własną rękę zgłosiliśmy dzieci do psychologa, wszystko wyszło dobrze. Przyjechała pani kurator dzieci powiedziały, że nikt nie bije ich. Młodszy, który prawie zawsze kłamie często zastrasza babcię gdy ich pilnuje. Gdy ona prosi aby sprzątnął grozi, że powie w szkole że ich bije. Oczywiście będzie sprawa w sądzie rodzinnym. Jak udowodnić że dziecko kłamało, przecież wierzy się dzieciom?
Kiedyś gdy nie miałem komputera (to była jeszcze podstawówka) byłem wzorowym uczniem. Nauka szła mi bez problemów. Od czasu kupienie komputera jednak zacząłem się coraz gorzej uczyć. Nie mogę się powstrzymać od siedzenia przed komputerem. To jest ode mnie silniejsze. Co robić? Czy można to wyleczyć bez wizyt u psychologa itp.? Dodam że Ojciec jeździ za pracą za granicą.Więc rzadko z nim widuje.
Tracę kontakt z moim 13-to letnim synem. Od pewnego czasu zaniedbuje swoje obowiązki (nie odrabia lekcji, nie chodzi na lekcje do szkoły muzycznej czy j. angielskiego), najchętniej siedziałby przy komputerze czy przed telewizorem. Każda rozmowa na ten temat kończy się sprzeczką z użyciem obraźliwych słów pod moim adresem mimo, że staram się rozmawiać spokojnie i nigdy Go nie obrażam. Po niewłaściwym zachowaniu nie przeprasza.
Dodatkowym kłopotem jest to, że syn korzysta z rzeczy domowników bez pytania o zgodę, często je niszcząc, chociaż tłumaczę, że robi źle. Trudno Mu ufać, bo często kłamie i nie dotrzymuje obietnic. Nie zniechęcam się, ciągle próbuję rozmawiać i zrozumieć, ale po kolejnej odpowiedzi: " nie słucham ciebie, idź sobie, nie mogę na ciebie patrzeć" coraz trudniej jest mi walczyć. Ja wiem, wiek dojrzewania, ale...
Czy to jedyna przyczyna takiego zachowania?
Jestem nastolatką, która za kilka miesięcy skończy gimnazjum.
Mam wadę wymowy, zamiasta "r" wymawiam głoskę podobna do "j".
Bardzo mi zależy na liceum o profilu dziennikarskim, boję się, że będę musiała pożegnać się z tym marzeniem. Bardzo proszę mi powiedzieć, czy wada ta jest uleczalna w moim wieku?
Czy konieczna jest wizyta u logopedy - w moim wieku, to niestety krępujące, ale możliwe. Ile trwa taka "kuracja"?
W mojej rodzinie taką wadę wymowy mają wszyscy ze strony mamy, sposród trójki mojego rodzeństwa ja i mój brat mamy problem z "r".
