![Zmiany na ustach - krostki, grudki, pęcherzyki. 8 najczęstszych przyczyn [ZDJĘCIA]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-soBw-u4ou-qebe_zmiany-na-ustach-krostki-grudki-pecherzyki-8-najczestszych-przyczyn-zdjecia-320x213.jpg)
NOWY NUMER
Ciąża i dziecko
Położenie podłużne główkowe to pozycja, w której do porodu ustawia się około 95 procent dzieci. Dziecko ułożone jest pionowo, główką do dołu (pośladki i nóżki są w górze). Głowa jest wówczas częścią przodującą, czyli tą, która jako pierwsza pojawi się na zewnątrz. Lekarze nazywają to położeniem podłużnym główkowym.
Szczepienia przeciw różyczce są zalecane wszystkim kobietom, które planują zajść w ciążę. Różyczka u ciężarnej powoduje bowiem wady wrodzone płodu, które mogą prowadzić do niepełnosprawności dziecka. Warto więc wcześniej skutecznie ochronić się przed zachorowaniem i zaszczepić przeciw różyczce.
![Mówię cicho i niewyraźnie [Porada eksperta]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-Y52Z-ywZS-BDzi_porada-logopedy-pedagoga-320x400-nocrop.jpg)
Dzien dobry, mam problem z mową - mówię cicho i niewyraźnie. Kiedy próbuję mówić, to górna warga mi się unosi do góry i sprawiam wrażenie jakbym śmiała się mówiąc.
Molestowane seksualnie, bite lub zaniedbywane dzieci mogą być zdiagnozowane przez dentystę. Dlaczego akurat dentysta jest bardzo pomocny przy wykrywaniu molestowania? Dlatego, że jest jedynym lekarzem, który ma bardzo bliski kontakt z małym pacjentem - może obejrzeć jego szyję, twarz, stan uzębienia. W Polsce zorganizowana została pierwsza konferencja dotycząca rozpoznawania objawów przemocy i molestowania dzieci.
![Jak być ojczymem, kiedy ojciec buntuje dziecko przeciw tobie [Porada eksperta]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-8rKv-WdY7-nBFS_porada-pedagoga-320x213.jpg)
Moja kobieta ma syna (3,5 roku). Jak mam sobie poradzić w sytuacji, kiedy ojciec biologiczny buntuje dzieciaka przy każdej wizycie i rozmowie telefonicznej. Już jednego partnera skutecznie zniechęcił do bycia z nią. Jego wizyty nasilają się, kiedy pojawia się w jej życiu nowy partner. Sam ma już nową żonę. Dzisiaj dziecko po rozmowie telefonicznej wykrzyczaóło mi: "ty nie jesteś moim tatą!", kiedy go usypiałem powiedział: "Darek, jesteś niegrzeczny", za parę minut: "Darek, nie bij mnie", za chwilę "moj tata jest w pracy i nie może być ze mna", potem "Darek, ty nie będziesz nigdy moim kolegą". Widać, że mu brakuje ojca. Nigdy nie uderzyłem dziecka, jestem przeciwnikiem bicia. Jak dziecko nie ma kontaktu z ojcem jest wszystko ok. Chce, żebym go kąpał, chodzimy na spacery, bawimy się - jest super, ale widać, że kiedy myśli o ojcu staje się agresywny. Czasami po wizycie ojca moczy się. Co zrobić, żeby dziecko miało spokój psychiczny? Jak na swój wiek jest bardzo inteligentny. Nie chcemy ani ja, ani jego mama ograniczać spotkań z ojcem, który ma ograniczone prawa rodzicielskie, ale to zaczyna przypominać wojnę, a jedynym pokonanym może okazać się dziecko. Ojciec odszedł do innej, ale przez jego zazdrość mamy problem z dzieckiem. Bardzo wygodnie jest płacić alimenty i wciąż buntować dziecko. Wychować dziecko to sztuka, ale być ojczymem - to jest dopiero sztuka. Wiem, mogę sobie odpuścić i znaleść kogoś, ale przecież nie o to chodzi...
![Nieprawidłowe ciśnienie u dziecka? [Porada eksperta]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-2pzk-UUa3-FC5t_porada-internisty-320x213.jpg)
Moja córka ma 4 lata. Na bilansie czterolatka okazało się, że ma za wysokie ciśnienie 110/90. Chciałabym się dowiedzieć jakie jest prawidłowe ciśnienie i co może oznaczać takie podwyższone?
Mój 13 letni syn rysował w książkach kolegów penisy. Byłam z tego powodu wzywana do szkoły. Pierwszy raz robił to w 6 klasie. Były rozmowy i obietnice że nie zrobi tego więcej. W gimnazjum już we wrześniu złamał swoją obietnice.
Mój problem polega na tym, że gdy wymawiam jakieś wyrazy w zdaniu z literą powyżej to przejęzyczam się. Nie mówię ich dobrze. Zamiast np. pies potrafie powiedzieć pieSZ. Chociaż normalnie nie mam problemu z wymówieniem tego wyrazu. Tylko w zdaniach. A jak już próbuję wypowiedzieć ten wyraz dobrze to sprawia mi to ogrmoną trudność. Proszę o pomoc.
Od zawsze chciałam zostać przedszkolanką. Niestety, wybór mojej szkoły nie zależał ode mnie, ale od mojej choroby. Dużo zajęć straciłam i choć to nadrobiłam nie jestem w stanie pójść na studia, ponieważ ,,nie czuję się na siłach, nie dam sobie rady'' (w zawodówce już miałam problemy). Bardzo kocham dzieci. Czy może orientuje się Pani czy są prowadzone jakieś kursy na przedszkolankę?
Pozdrawiam
Magdalena Klupczyńska
Mam 18 lat podobno źle wypowiadam sz - przy wymowie sz język jest na dole, a sz wypowiadam wargami. Mam problem z połączeniem literek, przeważnie w końcówkach, gdy wyraz kończy się sz, a kolejne słowo zaczyna się od literki s ,z, c, np. ja mówię tak: co chcesz zrobić w taki sposób co chce(s) zrobić zakończam na (s) i tak w każdym pojedzies ze mna, lubis sluchac, umies coś itd. Z czego to wynika? Sam wyraz szkoła, szpital itd. wypowiem starannie i dobrze sz słychać, a tak łączyć w zdaniach sz obok s, z, c nie potrafię.
Od małego dziecka seplenię. Obecnie mam 17 lat i dalej seplenię przy literach S, Z, C, DZ. Czy są jakieś domowe sposoby aby to opanować? Problem polega w tym, że nie wiem jak poprawnie ułożyć język i zęby przy wymawianiu tych liter. Bardzo prosiłabym o jakąś radę...
Seplenię - nieprawidłowo wymawiam głoski s, sz, c, cz oraz rotacyzm. Moim głównym problemem jest to, że nie słyszę, że źle wymawiam, na przykład mówię szafa i wydaje mi się, że wymawiam sz, ale znajomi mówią, że s. Nie mam wady zgryzu, ani krótkiego wędzidełka. Czy mogę pozbyć się wady?
Witam. Chodzę do 3 klasy gim. i mam 15 lat. Zacznę od tego, że od początku roku szkolnego jestem bardzo senny i nic mi się nie chce. Mam swoją pasję jednak ostatnio jakoś mnie do niej nie ciągnie.
Gdy próbuje się na coś nauczyć, wydaje mi się, że jest tego tak dużo i jest niemożliwe nauczenie się tego wszystkiego. Często gdy się uczę to zasypiam przy zeszycie. Chodzę nie przygotowany do szkoły, nie mam ochoty się uczyć. Jestem uczniem średnim/dobrym uczę się różnie, średnia ok. 3,7. Mama zaczęła się zastanawiać gdzie ja pójdę z trójkami, nigdzie mnie nie przyjmą i pozostanie kopać doły. Sam też się nad tym zastanawiam. Odczuwam również poczucie braku czasu, że ciągle mi go brakuje. Chodzę cały czas smutny, senny, nie widzę sensu życia. Mogła by pani opisać o co chodzi? Czy to normalne w tym wieku? Jak temu zaradzić? Zainteresowałem się tym tematem i widziałem na wielu innych tego typu stronach, że wiele osób w moim wieku też ma z tym problem. Proszę nie odsyłać mnie od razu do lekarza a postarać się jak najszerzej opisać ten problem.
Mój synek ma 11 i pół miesiąca. Rozwija się wspaniale: już chodzi, a nawet biega, mówi mama, tata. Problem polega na tym, że od trzech tygodni, może miesiąca zaczął zachowywać się dość agresywnie i mamy wrażnie, że sprawia mu przyjemność, kiedy kogoś bije, szczypie i gryzie, ciągnie za włosy. Mimo powtarzania, że tak nie wolno, że to boli, powtarza zakazaną czynność wielokrotnie. Potrafi uderzyć znienacka w zabawie w twarz. Zachowuje się tak w stosunku do nas rodziców, ale tez babć i niani. Jak reagować na takie zachowanie, zwłaszcza, że jest to bolesne i sprawia przykrość. Staramy się mu poświęcać sporo uwagi, kiedy jesteśmy w domu: bawimy się, czytamy bajki, śpiewamy piosenki. Staramy się nie kłócić w obecności synka. Nigdy nie jest pozostawiany bez opieki.
Moja 9 letnia córeczka niechętnie zabiera się do nauki. W ciągu dnia ma tak zorganizowany czas, jak pozwala na to plan zajęć szkolnych. Ponieważ chodzi do szkoły na różne godziny nie możemy wprowadzić stałych godzin np. odrabiania lekcji. Po zajęciach w szkole córka wraca z babcią do domu, zjada obiad i odpoczywa. Czasem jest to godzina a czasem dwie zwykle poświęcone zabawie. Dopiero wtedy gdy wrócę do domu (ok. 17.00) z pracy zasiada do odrabiania lekcji. Idzie to bardzo powoli, dziecko jest rozkojarzone, myślami gdzie indziej. Staram się zapewnić jej odpowiednie warunki do nauki: dobre światło, własne miejsce, ciszę i spokój. Staram się pomagać jej w nauce, ale nie odrabiam za nią lekcji, raczej pomagam znależć odpowiedni tok myślenia. Jednak nawet z moją pomocą (lub taty) trwa to czasem 3 godziny. Córka ma spore kłopoty z opanowaniem tabliczki mnożenia i zasadami poprawnej pisowni. Mój mąż jest dyslektykiem czy to może mieć wpływ na kłopoty naszego dziecka? Czy jest jakiś sposób aby jej pomóc? Chcemy by poznawanie nowych rzeczy przez nasze dzieci i nauka były dla nich ciekawymi doświadczeniami a nie mrożącymi krew w żyłach mękami. Czy jest jakiś sposób, aby rozbudzić w córce chęć do nauki?
Od dłuższego czasu nasza córka, która skończyła 2 lata i 3 miesiące budzi się ok 2 w nocy i nie śpi do 4-5 nad ranem. Gdy się wybudza i ziewa to sygnał że tak szybko znowu nie uśnie. W tym czasie śpiewa sobie, bawi się swą przytulanką i płacze gdy nakłaniamy ją do spania. W ciągu dnia również już nie zasypia. Śpi i zasypia w swoim łóżku, nasz wieczorny rytuał: kolacja, kąpiel, czytanie wierszyków. Siedzę w pokoju obok łóżka córki aż nie zaśnie z reguły zasypia ok 20- 20.30. Budzi się rano ok 8.00. Za dnia po takim nocnym maratonie z reguły nie jest marudna, tylko żywa, wesoła, ruchliwa.
Witam. Jestem mamą sześciolatka. Mój synek jest wzorowym tzw. grzecznym dzieckiem. Spokojny, poukładany, chętny do nauki, dba o porządek itd. Zawsze podobało mi się u niego to, że docierają do niego argumenty dorosłych i nie upiera się bezmyślnie przy swoim. Tylko, że w którymś momencie chyba przeholowaliśmy, bo syn stracił wiarę we własne wybory. Przy każdej decyzji pyta wszystkich o zdanie a i tak nie potrafi zdecydować czy np. iść na spacer czy nie. Obawiam się, że będzie to miało jeszcze gorsze skutki w przyszłości - co robić?
Drugie moje zmartwienie to, że syn poddaje się bardzo wpływom dominujących dzieci w przedszkolu - daje się zastraszać, czuje sie przy nich gorszy, ich zabawki są zawsze lepsze itp., a mimo to do nich lgnie, bo z innymi dziećmi się nudzi. Rok temu jeden z dzieciaków tak go zastraszył (tata policjant zabije nas rodziców - pięciolatek!!), że syn robił dla niego wszystko - podkradał Pani wychowawczyni cukierki na nagrody, mimo, że bardzo tego nie chciał itp. W którymś momencie zaczął mieć biegunki przed wyjściem do przedszkola więc domyśliłam się, że jest problem. Nie chciał o niczym mówić, w przedszkolu wszystko dobrze, ale nie chce tam iść. Przeraził mnie wspólny wyjazd z rodzicami tego chłopca i nim samym - syn robił wszystko pod dyktando kolegi, zero własnej inicjatywy, nawet moje zdanie się nie liczyło. Po rozmowie z Panią wychowawczynią okazało się, że tamten chłopiec taki po prostu jest i co jakiś czas wybiera sobie inną ofiarę do psychicznego maltretowania, ale w przypadku syna robił to bardzo dyskretnie i wychowawczyni nie dostrzegła, że problem jest tak duży. Pomogło rozdzielenie chłopców, siedzą przy innych stolikach, są w innych grupach na zajęciach dodatkowych, mało się ze sobą bawią. Ale czy to rzeczywiście problem tamtego chłopca, czy to mój syn ma syndrom ofiary? Większość dzieci w przedszkolu jest jednak odporna na takie wpływy i zastraszanie. Jak zwiększyć w nim poczucie własnej wartości i uodpornić na takie sytuacje w szkole? W domu czy u dziadków syn lubi się chwalić swoimi osiągnięciami, ale w towarzystwie dzieci czuje się gorszy. Gdzie popełniliśmy błąd?
Jestem matką 14-latka. Mój syn od pewnego czasu nie chce sie uczyć, jest niegrzeczny - wiecznie rozmawia na lekcjach w szkole, zawsze jest tam, gdzie rozrabiają, do nauczycieli jest arogancki, mimo że w domu nie ma takich wzorców, miał już obniżoną ocenę z zachowania. Zaczynam się bać, czy w tym roku czeka nas to samo. Jeśli chce, potrafi zdobyć b.dobre oceny, ale to zdarza się rzadko i pod naszym przymusem, często jest tak, że bywa zagrożny, tak jakby nie miał wcale ambicji. Dodam że jest dysklektykiem i dysgrafem. Jak można pomoc zarówno jemu jak i nam?
Mój synek ma 19 miesięcy i ciągle budzi się w nocy 5-6 razy i tak co noc w dzień drzemie 2 godz. Jest bardzo ruchliwym dzieckiem psoci, rozrabia - może za bardzo się męczy? Co zrobić, żeby dziecko spało cała noc? Czy to normalne u dzieci w tym wieku?
Od jakiegoś czasu mój 2 letni synek strasznie się złości, nie chce się ubierać, nie słucha, wszystko wymusza krzykiem. Pojawiły się również problemy ze spaniem w nocy, których wcześniej nie było. Teraz synek przesypia tylko kilka godzin. Okooło 1-3 w nocy budzi się z krzykiem, rzuca po łóżeczku, tupie nogami, czasami mówi coś niewyraźnie, czasem woła 'mama". Ciężko go uspokoić. Już nie wiem co mam robić. Sama jestem osobą nerwową i wybuchową. Długo już opiekuje się synkiem, nie pracuje i myślę, że to może moja wina, bo często na niego krzyczę (odkąd sie taki zrobił niesforny). Czy powinnam mu jakieś badania zrobić czy sobie?
Mój mąż ma 35 lat i sepleni. Czy można z tym coś jeszcze zrobić? Czy nasz maleńki, nie mówiący jeszcze synek może przez to później nabrać złych nawyków?
