Wciąż mało wiemy o łuszczycy [WYWIAD]

Na łuszczycę cierpi około 2 proc. Polaków – to mniej więcej tyle, ile cierpi na cukrzycę. Choroba dotyka osoby w każdym wieku. Nie zarazimy się nią, ale objawia się zmianami na skórze, budząc wiele negatywnych emocji – zarówno u chorych, jak i wśród ludzi, których spotykają. Co wywołuje chorobę i kto jest bardziej narażony na zachorowanie? Na te i inne pytania odpowiada dr Anną Chałupczak-Winiarska, specjalista dermatolog.

Łuszczyca to choroba o nieznanym pochodzeniu. Tak jak Pani zauważyła, nie jest chorobą zakaźną, zatem nie można się nią zarazić. Jednak w niektórych rodzinach występuje częściej. Jest bowiem chorobą autoimmunologiczną genetyczną. Trzeba jednak zaznaczyć, że nie  wszyscy nosiciele określonego genu chorują. Aby łuszczyca się ujawniła, muszą zaistnieć pewne czynniki, aktywujące ów gen. Mogą to być częste infekcje górnych dróg oddechowych, ale także leki, bądź długotrwałe stany zapalne w organizmie np. zepsute zęby, przewlekłe zapalenie zatok, owrzodzenie żołądka czy infekcje dróg rodnych itp. Do leków, które uaktywniają łuszczycę zaliczamy sole litu, antydepresanty, spfonamidy, leki przeciwmalaryczne, a także leki przeciwzapalne, dostępne bez recepty. Łuszczycę wywołują też powszechnie w kardiologii stosowane np. beta-blokery. Co drugi pacjent je zażywa i jest to duży problem dla chorujących na łuszczycę, ponieważ tych leków często nie mogą odstawić ze względu na niemiarowość serca, czy migotanie przedsionków.

Początek choroby może być różny. Może to być masywny wysiew na całym ciele, drobnych brunatno-bordowych grudek, pokrytych łuskami, najczęściej zdarza się to po infekcji, np. anginie. Łuszczyca może pojawiać się też podstępnie - plackowatymi ogniskami jedynie na owłosionej skórze głowy, w pępku, uszach, w okolicy łokci czy kolan. Może pojawić się też w fałdach ciała ( pachwiny, pachy, szpara międzypośladkowa) i imitować inne choroby np. wyprzenie drożdżakowe. Bywa też, że ktoś może mieć jedynie drobne wgłębienia w obrębie płytek paznokci, tzw. paznokcie naparstkowe - to świadczy o tym, że osoba ta nosi  w sobie "gen łuszczycowy", może zachorować na łuszczycę, ale nie musi. Aby choroba się ujawniła muszą zaistnieć czynniki prowokujące, uaktywniające, o których wspominałam wcześniej.

Łuszczyca jest chorobą, którą w przeciwieństwie do innych chorób, takich jak cukrzyca czy nadciśnienie tętnicze, po prostu widać. Rodzi to problemy natury psychologicznej, społecznej. Ludzie często ukrywają chorobę, ponieważ ujawnienie jej budzi lęk przed odrzuceniem. Zmiany na skórze nie są pochodzenia bakteryjnego, wirusowego czy grzybiczego, dlatego tak ważne jest podkreślenie, że  łuszczycą nie można się zarazić. Nie jest chorobą zakaźną.

- Nie ma skutecznej metody leczenia łuszczycy. Można ją zaleczyć, ale nie wyleczyć. Stosujemy leczenie zewnętrzne, czyli maści, fototerapię - wykorzystując promieniowanie UVA i UVB, fotochemioterapię PUVA, jak również leczenie ogólne. Trzeba jednak pamiętać,  że wiele z leków stosowanych doustnie bądź w iniekcjach ma działania uboczne np.: Metotreksat stosowany zbyt długo powoduje zwłóknienie płuc i wątroby, Cyklosporyna zaś stosowana w zbyt dużych dawkach może uszkadzać nerki, leki steroidowe podawane doustnie powodują początkowo zanik choroby, ale próba ich odstawienia prowokuje nawrót masywnej łuszczycy o gorszym przebiegu niż przed leczeniem.

Zdobyczą ostatnich lat są leki biologiczne. Wydaje się, że to droga w dobrym kierunku, jednak trzeba sobie jasno powiedzieć, że leki te nie powodują wyleczenia, a jedynie są jedną z metod złagodzenia przebiegu choroby.

Łatwiej walczyć z chorobą, gdy ma się świadomość tego, że są inni, którzy borykają się z tym samym problemem. Spotykając się w swoim gronie, chorzy wspierają się wzajemnie, wymieniają doświadczeniami.