Łupież rumieniowy: przyczyny, objawy, leczenie

Łupież rumieniowy to choroba bakteryjna skóry, której sprzyja nadmierne pocenie się i otyłość. Złuszczające się ogniska rumieniowe pojawiają się przede wszystkim w okolicy pachwin. Jakie są przyczyny i objawy łupieżu rumieniowego? Jak przebiega jego leczenie?

Spis treści

1. Łupież rumieniowy: objawy
2. Łupież rumieniowy: diagnoza
3. Łupież rumieniowy: leczenie

Łupież rumieniowy (łac. erythrasma) wywołują bakterie - maczugowce Corynebacterium minutissimum, które należą do naturalnej flory człowieka. W sprzyjających okolicznościach - w ciepłym i wilgotnym klimacie, przy nadmiernej potliwości i u osób otyłych oraz u chorych na cukrzycę, namnażają się one w sposób niekontrolowany, tworząc złuszczające się ogniska rumieniowe.

Łupież rumieniowy: objawy

Zmiany skórne w przypadku łupieżu rumieniowego umiejscawiają się przede wszystkim w fałdach skórnych, zarówno tych naturalnych, jak będących wynikiem nadwagi czy otyłości. Pierwszym objawem łupieżu rumieniowego jest pojawianie się tzw. wykwitu pierwotnego. To łuszcząca się na powierzchni różowa, żółtawa bądź ciemnobrunatna plama rumieniowa, najczęściej umiejscowiona w okolicach pachwin, w miejscach zetknięcia się jąder czy warg sromowych z udami, między pośladkami, w pępku, u kobiet pod biustem, a także w przestrzeniach międzypalcowych stóp. Nieleczone zmiany mają tendencję do rozszerzania się i zajmowania coraz większych obszarów ciała.

Łupież rumieniowy: diagnoza

Przy stawianiu diagnozy różnicowej bierze się pod uwagę grzybicę pachwin, wyprzenie drożdżakowe, łuszczycę odwróconą i łupież pstry, ale zawsze rozstrzygające jest badanie lampą Wooda i badanie mikrobiologiczne. Lekarz ogląda zmiany w lampie Wooda, emitującej promieniowanie ultrafioletowe A - w jej świetle zmiany będące wynikiem namnażania się Corynebacterium minutissimum przybierają koralowoczerwoną barwę. Obecność maczugowców można też stwierdzić po pobraniu zeskrobin i zabarwieniu ich błękitem metylenu.

Łupież rumieniowy: leczenie

Przede wszystkim stosuje się leczenie miejscowe preparatami zawierającymi makrolidy - erytromycynę, klindamycynę, kwas fusydowy lub pochodne imidazolu, które stosuje się 2–3 razy dziennie przez około tydzień. W celu uniknięcia nawrotów zakażenia zaleca się profilaktyczne stosowanie tych preparatów raz w tygodniu przez kilka miesięcy po zakończeniu leczenia. Gdy zmiany są rozległe lub nawracają, leki podaje się doustnie.

Agnieszka Paculanka