Przeżywanie żałoby - ile czasu potrzeba do pogodzenia się ze śmiercią bliskiej osoby?

Żałoba to czas niezbędny do tego, by pogodzić się z nową sytuacją. Nie należy ani jej odkładać czy ignorować, nie można też się w niej zatracać. Ból po stracie kogoś bliskiego staje się uzdrawiający wtedy, gdy całe spektrum intensywnych uczuć prowadzi powoli i stopniowo ku równowadze wewnętrznej.

Spis treści

1. Żałoba może zbliżyć do siebie resztę członków rodziny
2. Żałoba - gdy smutek paraliżuje
3. Poradnia Telefoniczna dla Osób Dorosłych w Kryzysie Emocjonalnym

Przeważnie po roku (rzadko szybciej), choć bywa, że dopiero po kilku latach, żałoba osiąga swój kres. Nie oznacza to jednak, że łzy, ból i tęsknota nigdy już nie powrócą. Powrócą nieraz. Będą jednak coraz mniej przeszkadzać w normalnym życiu. Ten czas jest potrzebny po to, by człowiek zaadaptował się do nowej sytuacji. Żałoba, w pewnym sensie, pomaga mu przyjąć nową tożsamość: staje się kimś innym, niż był dotychczas – a więc jego życie też będzie już wyglądać inaczej.

Żałoba może zbliżyć do siebie resztę członków rodziny

Śmierć jednego człowieka narusza równowagę nie tylko najbliższych mu osób, ale też rodziny jako całości. Nagle zmieniają się jej sposoby spędzania wspólnego czasu, a niekiedy i wierzenia, wartości czy nawyki.

W ich miejsce pojawia się natomiast większa troska o siebie nawzajem. Strata bliskiego ma ogromny wpływ na zmiany w zachowaniu członków rodziny. Jednoczy ich. Zmieniają się relacje rodziców z dziećmi, ale także umacniają się więzi rodzeństwa. Potrzebują oni bowiem wzajemnego wsparcia, częstszego przebywania ze sobą, znacznie więcej rozmów. Mówienie o cierpieniu ułatwia im zachowanie poczucia ciągłości życia rodzinnego.

Bywają jednak przypadki, że dotychczasowy obraz rodziny rozpada się, nagle każdy idzie w swoją stronę, zaczyna żyć swoim życiem. Kontakty rodzinne mogą się też rozluźnić w sytuacji, kiedy ból zbyt długo nie ustępuje. Tym, którzy zdążyli się już uporać z żalem, trudno jest przecież bezustannie wracać pamięcią do tych przykrych wspomnień, rozdrapywać rany albo ciągle żyć przeszłością. Nie chcąc lub po prostu nie potrafiąc pomóc komuś, kto wciąż przeżywa stratę, kto ciągle płacze, lamentuje, zamyka się w sobie albo wręcz przeciwnie nieustannie chce pocieszenia i wsparcia, uciekają od niego, a z czasem ten dystans staje się coraz większy. Niestety, nie zawsze rodzinie uda się wspólnie przejść przez żałobę. I któryś z jej członków może zostać sam na sam ze swoim cierpieniem.

Żałoba - gdy smutek paraliżuje

Zdarzają się jednak przypadki, kiedy smutek paraliżuje, jest bardzo skomplikowany, wręcz patologiczny. Dzieje się tak zazwyczaj wtedy, gdy człowiek:

• powstrzymuje się od płaczu,
• odkłada przeżywanie smutku na później,
• hamuje swoje emocje,
• przeżywa żałobę i smutek zbyt długo, gdy ten stan przedłuża się, przeradza się w depresję kliniczną,
• coś zakłóci przeżywanie smutku (np. pilne zobowiązania w pracy, narzucone sobie ograniczenia, poczucie winy lub złość).

Niekiedy indywidualne potrzeby osób osieroconych są tak duże, że niezbędna jest im profesjonalna pomoc terapeuty. Psycholog podejmie też z pacjentem inne trudne, egzystencjalne tematy, dotyczące sensu i wartości życia.

Końcowy okres żałoby też może być trudny. Człowiek dostrzega już w sobie pewną radość życia, widzi, że powraca jego pozytywne nastawienie do świata. I zaczyna mieć z tego powodu wyrzuty sumienia, uznając zmiany w swoim nastroju za „brak należnego szacunku dla zmarłego”.