Zespół pęcherza nadreaktywnego: leczenie

Leczenie zespołu pęcherza nadreaktywnego (OAB) powinno przebiegać dwutorowo. W procesie terapeutycznym należy uwzględnić zarówno modyfikację stylu życia, jak i postępowanie farmakologiczne. Przyczyny występowania OAB nie są do końca jasne. Wiadomo jednak, że choroba może być wynikiem wielu procesów patologicznych. Oznacza to konieczność indywidualnego dostosowania farmakoterapii do potrzeb każdego pacjenta. 

Leczenie zespół pęcherza nadreaktywnego (OAB) wcale nie jest proste. Obecnie nie ma jednego, idealnego leku, który mógłby być stosowany u wszystkich osób z OAB. Pęcherz nadreaktywny jest schorzeniem przewlekłym, które można skutecznie kontrolować za pomocą racjonalnej terapii nowoczesnymi lekami. Prawidłowa terapia powinna trwać odpowiednio długo i być akceptowalna dla pacjenta, to znaczy skutki uboczne nie mogą być bardziej uciążliwe niż sama choroba (najczęstsze efekty niepożądane to: suchość w jamie ustnej, zaburzenia widzenia, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, zaburzenia procesów poznawczych, bóle głowy, zaburzenia rytmu serca, zaleganie moczu, nasilenie dolegliwości wrzodowych). Podatność na występowanie działań ubocznych zależy od osobniczych predyspozycji, dlatego też należy umożliwić chorym dostęp do wielu substancji leczniczych.

materiały prasowe Stowarzyszenia Osób z NTM "UroConti"

Leczenie pęcherza nadreaktywnego: modyfikacja stylu życia

Leczenie rozpoczyna się od wdrożenia terapii minimalnie inwazyjnej, czyli modyfikacji stylu życia. Zaleca się wprowadzenie ćwiczeń mięśni dna miednicy (Kegla) prowadzących do zmniejszenia parć naglących i wdrożenie terapii behawioralnej:

• trening pęcherza poprzez oddawanie moczu w regularnych odstępach czasu – co 3-4 godziny (pacjent
• powinien zwiększać odstęp pomiędzy mikcjami o 30 min w odstępach tygodniowych), trening pęcherza
• zaleca się osobom w każdym wieku;
• prowadzenie dzienniczka mikcji (pomiar częstości mikcji, czasu i ich objętości);
• zmianę diety, ograniczenie picia napojów zawierających kofeinę, alkoholu, napojów gazowanych czy
• sztucznych środków słodzących.

Farmakologiczne leczenie pęcherza nadreaktywnego

Równolegle, lub jako kolejny etap leczenia, zaleca się farmakoterapię uznawaną obecnie za złoty standard w leczeniu pęcherza nadreaktywnego. Obecnie rekomendowane leki opierają się na substancjach czynnych takich jak: oksybutynina, darifenacyna, solifenacyna, tolterodyna, trospium, fezoteradyna.

Terapię można uzupełnić o inne substancje wspomagające leczenie, np.: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne z imipraminą, doksepiną, estrogeny, leki o aktywności adrenergicznej z tamsulozyną, doksazosyna, leki podawane dopęcherzowo z oksybutyniną.

Głównym ograniczeniem w stosowaniu preparatów antycholinergicznych w leczeniu OAB są ich częste objawy niepożądane, duża grupa pacjentów rezygnuje z terapii już po kilku miesiącach jej stosowania. Dlatego cały czas trwają prace nad nowymi, bardziej skutecznymi i lepiej tolerowanymi przez chorych substancjami leczniczymi.

U osób, u których stosowane dotychczas metody, również skojarzone (leczenie kilkoma metodami), nie odniosły efektu, zaleca się leczenie zabiegowe.