Zatrucie arszenikiem - objawy. Pierwsza pomoc i leczenie przy zatruciu arszenikiem

Zatrucie arszenikiem, jako akt zbrodniczy lub samobójczy, obecnie należy do rzadkości, ponieważ związek ten jest trudno dostępny. Na toksyczne działanie arszeniku są narażone głównie osoby, które mają zawodowy kontakt z tą substancją. To u nich najczęściej obserwuje się objawy zatrucia arszenikiem. Jak wówczas przebiega ich leczenie?

Zatrucie arszenikiem jest stanem spowodowanym przez spożycie, absorpcję (przez skórę, włosy lub paznokcie) albo wdychanie związków arsenu w niebezpiecznej dla zdrowia ilości. Zatrucie arszenikiem jako działanie celowe jest obecnie bardzo rzadkie. Na toksyczne działanie arszeniku są narażone głównie osoby, które mają zawodowy kontakt z tą substancją. Obecnie używa się go w laboratoriach chemicznych, przemyśle szklarskim, hutnictwie, a także w stomatologii jako lek do dewitalizacji, czyli tzw. zatrucia zęba.

Zatrucie arszenikiem - objawy

Ostre zatrucie arszenikiem wywołuje podanie 70-200 mg substancji. Wówczas pojawiają się:

• bóle głowy
• pragnienie
• oddech o zapachu czosnku
• metaliczny smak w ustach
• nadmiar śliny w ustach
• nadmierne pocenie się
• nudności i wymioty
• wodnista i obfita biegunka
• krwiomocz
• uszkodzenie mięśni i ich skurcze
• wstrząs
• utrata przytomności

Gdy pomoc medyczna nie zostanie udzielona natychmiast, do śmierci dochodzi w ciągu kilku-kilkunastu godzin.

Regularne podtruwanie arszenikiem w mniejszych, toksycznych dawkach (10-50 mg/dobę) prowadzi do zmian skórnych (nadmierne rogowacenie dłoni i stóp oraz ściemnienie skóry), bólów brzucha i mięśni, wypadania włosów, zapalenia błony śluzowej oczu i nosa. Przewlekłe zatrucie arszenikiem daje także charakterystyczne prążkowane paznokcie (tzw. pasma Meesa).

Zatrucie arszenikiem - pierwsza pomoc i leczenie

Pierwsza pomoc przy zatruciu arszenikiem ogranicza się jedynie do wezwania pomocy medycznej, a leczenie jest podobne do leczenia zatrucia rtęcią. Lekarz zwykle podejmuje decyzję o płukaniu żołądka i podaje leki (głównie magnezję paloną), które wiążą arsen i nie pozwalają mu na dalsze toksyczne działanie.

Monika Majewska