Dysforia objawia się obniżonym nastrojem. Przyczyny i leczenie

Dysforia to przeciwieństwo stanu euforycznego. Objawia się obniżonym nastrojem i zaburzeniami emocjonalnymi, utrudniającymi normalne funkcjonowanie. Dysforia może być skutkiem choroby psychicznej m.in. depresji czy zaburzeń osobowości, dlatego jej leczenie uzależnia się od przyczyn występowania tego stanu.

Spis treści

1. Dysforia: objawy
2. Dysforia: przyczyny
3. Dysforia – leczenie

Dysforia nie jest chorobą, a nieprawidłowym stanem emocjonalnym. Bywa objawem zaburzeń psychicznych, dlatego aby określić przyczynę dysforii, należy holistycznie przyjrzeć się problemom pacjenta. Dysforia to nastrój bliski depresyjnemu, pełny negatywnych uczuć. Emocje te są wynikiem wyolbrzymiania niektórych sytuacji albo bodźców. Doprowadza to do nieadekwatnych reakcji, którymi rządzą negatywne uczucia np. złość, żal, gniew, zniechęcenie, gwałtowność, zmienność, drażliwość, wybuchowość, agresja.

Zachowanie dysforyczne ma zły wpływ na psychikę chorego, ale również źle wpływa na jego relacje z innymi ludźmi, dlatego warto podejmować próby wyleczenia dysforii. Tym bardziej, że osoby z dysforią nie są w stanie wyjść samodzielnie poza swoje "negatywne rozumowanie", nie potrafią nagle zmienić swojego podejścia do życia. Potrzebna im jest pomoc specjalisty.

Dysforia: objawy

Objawami dysforii są negatywne uczucia, które wpływają na obniżenie nastroju. Są one nieadekwatne do sytuacji,  wyolbrzymione i zbyt intensywne.

Osoba z dysforią:

• jest zrzędliwa i rozdrażniona – łatwo wyprowadzić ją z równowagi, mało rzeczy ją cieszy, większość powoduje irytację i zdenerwowanie;
• bywa zmienna w swoich odczuciach – łatwo przechodzi z jednych negatywnych emocji na drugie;
• jest wybuchowa – negatywne emocje są gwałtowne, nagłe i bardzo intensywne, w skrajnych przypadkach może pojawić się zachowanie agresywne;
• negatywnie odbiera sytuacje, w których się znalazła – czuje się poniżona;
• odczuwa złość oraz litość do samej siebie;
• nie dostrzega rozwiązania sytuacji – z góry zakłada, że to się nie uda, że to zły pomysł i nie warto nawet próbować;
• krytycznie patrzy na swoją przeszłość – nie potrafi obiektywnie ocenić siebie;
• oczekuje pomocy w rozwiązywaniu swoich problemów – ponieważ sama nie umie sobie z nimi poradzić, często wymusza na innych podjęcie decyzji;
• odczuwa niepokój i ciągłe napięcie, które przesłaniają obiektywne spojrzenie na rzeczywistość.

Wszystkie objawy dysforyczne zniekształcają ocenę rzeczywistości i odbierają człowiekowi radość z życia. Wobec tylu negatywnych emocji, trudno dostrzec pozytywy płynące z wielu sytuacji. Dochodzi do zamknięcia się na pozytywne uczucia, co ma destrukcyjny wpływ na psychikę. Efektem nasilającej się dysforii mogą być choroby psychiczne.

Dysforia: przyczyny

Przyczyny dysforii mogą być różne. Każde zaburzenie dysforyczne może bowiem oznaczać zupełnie co innego. Dysforia bywa objawem chorobowym schorzeń takich jak: depresja, charakteropatia, zaburzenia osobowości, zespoły psychoorganizczne, psychozy, schizofrenia, nerwice.

Dysforia może być również efektem urazów (ciężkiego uszkodzenia mózgu czy układu nerwowego), ale też powikłaniem źle leczonej padaczki. Zaburzenia mogą towarzyszyć zespołom otępiennym np. chorobie Alzheimera. Często są też reakcją na odstawienie kokainy.

Dysforia jako zaburzenie nastroju może mieć również podłoże społeczne i występować na skutek nieodpowiedniego przygotowania do życia. Człowiek z takimi zaburzeniami nie został nauczony, jak reagować na trudne sytuacje, więc dysforia staje się jego specyficznym mechanizmem obronnym.

Dysforia – leczenie

Leczenie dysforii zależy od przyczyny zaburzeń. Jeśli dysforia jest elementem poważnej choroby psychicznej, leczenie dobiera się adekwatnie do tej jednostki chorobowej, np. w padaczce podaje się leki przeciwpadaczkowe. Wyleczenie chorego z głównej choroby zwykle zażegnuje również problem dysforii.

Inaczej leczy się pacjentów, u których dysforia jest po prostu wyrazem życiowej niezaradności. Najskuteczniejszą formą leczenia takich osób jest psychoterapia, która ma nauczyć chorego radzenia sobie z negatywnymi emocjami i dostrzegania pozytywnych aspektów. W zależności od nasilenia się dysforii, można wspomóc leczenie środkami farmakologicznymi. Najczęściej stosuje się leki antydepresyjne oraz uspokajające, których zadaniem jest wyciszenie nagromadzonych negatywnych odczuć.

Zobacz galerię 10 zdjęć