Skąd się biorą wybroczyny na ciele?

Wybroczyny to widoczne gołym okiem niewielkie plamki, czerwone lub fioletowe, które tworzą się na skórze lub błonach śluzowych wskutek wynaczynienia się krwi. Powody ich powstawania są różne, ale w żadnym przypadku nie wolno ich lekceważyć, bo czasem mogą być objawem poważniejszych chorób.

Spis treści

1. Wybroczyny: przyczyny
2. Wybroczyny: diagnostyka i leczenie

Wybroczyny mogą pojawiać się w formie pojedynczych, punktowych kropek, ale zazwyczaj tworzą całe skupisko, dlatego raczej trudno ich nie zauważyć. Czasem przypominają wysypkę, ale w przeciwieństwie do niej, plamki nie stają się bledsze, gdy się je uciska. Wybroczyny mogą występować na całym ciele, ale najczęstsza ich lokalizacja to ręce, nogi, brzuch, klatka piersiowa oraz twarz. Jakie są przyczyny ich powstawania? Czasem zupełnie błahe np. po zbyt dużym wysiłku fizycznym, spowodowanym m.in. intensywnym kaszlem w trakcie infekcji, wymiotami, a także w wyniku uszkodzeń mechanicznych, czy urazów (np. po wszelkiego rodzaju stłuczeniach, otarciach).

Wybroczyny: przyczyny

Zazwyczaj duże skupiska wybroczyn budzą zaniepokojenie, i słusznie. Często sygnalizują konkretną chorobę, zwłaszcza jeśli pojawiają się w określonym miejscu ciała.

Tak jest w przypadku choroby Schönleina-Henocha, bo wybroczyny występują głównie na pośladkach oraz w dolnej części nóg, zwykle w okolicy kostek. Choroba Schönleina-Henocha to ostre zapalenie drobnych naczyń krwionośnych i podobnie jak w przypadku innych skaz krwotocznych, np. małopłytkowości, wybroczyny są jednym z głównych objawów.

Wybroczyny mogą też być symptomem infekcyjnego zapalenia wsierdzia, zwłaszcza gdy stan zapalny obejmuje lewą część serca i pojawiają się objawy zaburzenia krążenia obwodowego i zatorowości. Na skórze, oprócz wybroczyn, widać również guzki lub inne przebarwienia.

Jakim chorobom towarzyszą jeszcze wybroczyny?

Najczęściej są to:

• szkarlatyna
• cytomegalia
• mononukleoza zakaźna

Niekiedy wybroczyny pojawiają się w chorobach, które mogą zagrażać życiu, takich jak zakażenie meningokokami, które wywołują sepsę bądź zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych lub przy niektórych rodzajach białaczki, którym towarzyszy obniżenie ilości płytek krwi, a co za tym idzie uwidacznia się skłonność do wybroczyn czy sińców.

Wybroczyny: diagnostyka i leczenie

W przypadku pojawienia się wybroczyn na skórze lub błonach śluzowych podstawowa diagnostyka obejmuje wykonanie morfologii krwi z oznaczeniem czasu krzepnięcia oraz ilością trombocytów (czyli płytek krwi). Zazwyczaj to wystarczy, by wykryć skazy krwotoczne. Jeśli z wywiadu lekarskiego wynika, że wybroczyny mogły powstać na skutek zbyt intensywnego wysiłku fizycznego, powinny one samoistnie ustąpić po kilku dniach. Można co najwyżej wzbogacić dietę lub zastosować suplementy z witaminą C, która uszczelnia i wzmacnia naczynia krwionośne.

Gdy jednak wybroczyny to tylko jeden z objawów, a dodatkowo pacjent ma np. wysoką temperaturę, różnego rodzaju bóle (brzucha, w klatce piersiowej) i ogólne złe samopoczucie, konieczna jest dalsza diagnostyka.

W przypadku infekcyjnego zapalenia wsierdzia trzeba często dodatkowo wykonać EKG, echo serca, w przypadku szkarlatyny czy meningokoków pomocny jest posiew krwi, dzięki któremu można wykryć obecność bakterii w organizmie.

Bez względu na powód pojawienia się wybroczyn, nie wolno ich lekceważyć i najlepiej przekonsultować ich wygląd i umiejscowienie z lekarzem. Stwierdzi on na pewno czy to wybroczyny, a nie na przykład jakiś rodzaj przypominającej je wysypki. Zleci też odpowiednie badania, dzięki którym uda się zdiagnozować pierwotną przyczynę choroby, której jednym z objawów mogą być właśnie wybroczyny.