Wczesny objaw czy etap rozwoju? Chód autystyczny zaczyna się od stawania na palce

Chodzenie na palcach to zjawisko, które może być niepokojące dla rodziców. U małych dzieci często jest to naturalny etap rozwoju, jednak jego utrzymywanie się po trzecim roku życia może sugerować problemy rozwojowe, takie jak zaburzenia ze spektrum autyzmu. Kiedy taki sposób poruszania powinien skłonić do wizyty u specjalisty?

Co oznacza chodzenie na palcach?

Chodzenie na palcach u dzieci może być normalnym etapem rozwoju, szczególnie u maluchów, które dopiero uczą się chodzić. W tym okresie dziecko może eksperymentować z różnymi sposobami poruszania się i wybierać te, które odbiegają od normy.

Zazwyczaj ten wzorzec chodu zanika do drugiego roku życia, gdy mięśnie nóg rozwijają się, a chodzenie staje się bardziej stabilne i świadome. Warto jednak zaznaczyć, że istnieje wiele czynników, które mogą wpływać na sposób poruszania się dziecka, w tym indywidualne różnice w rozwoju motorycznym oraz predyspozycje genetyczne.

Jednak chodzenie na palcach po ukończeniu trzeciego roku życia może być sygnałem problemów rozwojowych, takich jak zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD). Chociaż nie jest to jednoznaczny objaw tego schorzenia, warto zwrócić uwagę na inne dolegliwości, takie jak opóźnienia w rozwoju mowy, powtarzalne zachowania czy trudności w interakcjach społecznych.

Badania prowadzone w instytucjach, takich jak American Academy of Pediatrics sugerują, że dzieci z ASD mogą mieć trudności z integracją sensoryczną, co prowadzi do nietypowych wzorców ruchu.

Jeśli rodzic zauważy, że dziecko preferuje chodzenie na palcach po trzecim roku życia, warto skonsultować się ze specjalistą, który pomoże ocenić rozwój i, w razie potrzeby, zaleci odpowiednią terapię.

Autystyczny chód w późniejszym wieku - jak go rozpoznać?

Nietypowe wzorce chodzenia mogą występować nie tylko u małych dzieci, ale również u młodzieży i osób dorosłych z autyzmem. Wówczas pacjenci często wykazują specyficzny wzorzec ruchu, który obejmuje skróconą długość kroku, zwiększony rytm chodzenia oraz szerszy rozstaw nóg.

W wyniku tych różnic chód może wydawać się nieco bardziej „sprężysty”, ale jednocześnie mniej stabilny, co zwiększa ryzyko upadków. Dodatkowo u starszych osób z ASD można zaobserwować zmienną szerokość kroku, co wpływa niekorzystnie na ogólną równowagę podczas chodzenia.

Te różnice mogą być spowodowane problemami z koordynacją ruchową, osłabionymi mięśniami kończyn dolnych oraz trudnościami z integracją sensoryczną. Ważne jest, aby w takich przypadkach wprowadzić odpowiednią terapię, która może pomóc poprawić sposób poruszania się i siłę mięśni.

Specjalne programy ćwiczeń motorycznych, przeprowadzane w placówkach terapeutycznych i rehabilitacyjnych, mogą umożliwić osobom autystycznym większą samodzielność w codziennym życiu.

Paula Komendarczuk