Spotkanie edukacyjne dla osób z rakiem tarczycy

8 kwietnia 2016 r. (piątek) o godz. 16:00 w warszawskim Centrum Onkologii przy ul. Roentgena 5 odbędzie się pierwsze spotkanie edukacyjne dla osób zmagających się z rakiem tarczycy. Podczas spotkania będzie można dowiedzieć się więcej na temat etapów leczenia raka tarczycy, porozmawiać z lekarzem, a także poznać osoby, które przeszły zmagania z nowotworem.

Rak tarczycy to dziewiąty nowotwór złośliwy pod względem częstości występowania u kobiet. Szacuje się, że każdego roku diagnozowanych jest nawet 2,5 tysiąca pacjentów w Polsce (w nawiązaniu do danych Krajowego Rejestru Nowotworów z 2011 r.). Według statystyk, w 90% przypadków raka tarczycy można skutecznie wyleczyć, co sprawia, że uważany jest za stosunkowo łagodny nowotwór. Jednak dla osób, które słyszą diagnozę jest to po prostu rak – choroba, która zagraża życiu.

„Pamiętam jazdę na wizytę po wynik biopsji. Byłam strasznie zdenerwowana. Dokładnie pamiętam też moment, kiedy lekarz powiedział mi że mam raka. Powiedział - nowotwór. Dopytałam czy złośliwy. Potwierdził. Momentalnie zalałam się łzami. To było silniejsze. Potem opowiedział mi po krótce  jakie są następne kroki, ale to do mnie nie docierało. Myślałam tylko o tym, co usłyszałam przed chwilą” – wspomina Justyna Cyran-Waksmundzka, wiceprezes Fundacji Projan, będącej partnerem kampanii „Motyle pod ochroną”

Leczenie raka tarczycy różni się od powszechnego wyobrażenia o terapii nowotworów. Jest to proces, który rozpoczyna operacja częściowego lub całkowitego usunięcia tarczycy. Następnie pacjenci poddawani są leczeniu jodem radioaktywnym, które wiąże się ze ścisłą procedurą postępowania – pobytem na oddziale zamkniętym i specjalną kwarantanną. Pacjenci do końca życia przyjmują też sztuczne hormony tarczycy, które zniknęły z organizmu wraz z wyciętym gruczołem.

„Po około miesiącu od operacji zostałam skierowana na leczenie radiojodem. I to była przykra niespodzianka. Kompletnie nie miałam pojęcia co to znaczy. Nie wiedziałam, że nie będę mogła wychodzić z pokoju przez kilka dni, a gdybym spróbowała opuścić oddział włączy się alarm. Nie wiedziałam też, że wszystko co wniosę na oddział będzie do wyrzucenia. To było przerażające. A wszystko przez małą pigułkę połkniętą w specjalnym pomieszczeniu, wyjętą ze specjalnego pojemnika i podaną mi w ściśle określony sposób.  W sytuacji takiego zaskoczenia człowiek czuje się słaby i naprawdę chory” – wspomina Justyna Cyran-Waksmundzka.

„Niestety w szpitalach rzadko lekarze mogą poświęcić wystarczającą ilość czasu konkretnemu pacjentowi, by przygotować go na cały proces leczenia. To naturalne spoglądając na ilości pacjentów przewijających się w poradniach i na szpitalnych oddziałach. Z perspektywy pacjenta takie informacje pozwalają świadomie przejść przez chorobę, poznać kolejne etapy leczenia, przygotować się do nich i reagować na skutki choroby. Wszystkie te informacje składają się na komfort każdej osoby dotkniętej chorobą” – zaznacza Elżbieta Kozik.