Wierzba dobra na ból i gorączkę

Wywar z kory wierzby, jak aspiryna, ma działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe, przeciwgorączkowe i antybakteryjne. Stosuje się go w leczeniu schorzeń reumatycznych, nieżytów jelit, w zwalczaniu gorączki i biegunki. Pomaga przy bezsenności i nerwobólach, ułatwia gojenie się ran.

Wpisana przez malarzy i poetów w mazowiecki nostalgiczny krajobraz, jest wierzba chyba najbardziej „polskim” drzewem – chociaż występuje niemal w całej Europie, znacznej części Azji i Afryki. Rośnie przy drogach, na miedzach, w wilgotnych lasach; w parkach i ogrodach najczęściej sadzi się jej hodowlaną odmianę – wierzbę płaczącą.

Kora wierzby to roślinna aspiryna

Pierwotnie do sporządzania ziołowych mikstur wykorzystywano zarówno korę, jak i liście, owoce oraz sok z wierzby. Dziś uznanym surowcem leczniczym jest tylko kora. Stanowi źródło glikozydów fenolowych (m.in. salicyny oraz salikortyny) – to odpowiedniki roślinnej aspiryny. Substancje te, rozpadając się w przewodzie pokarmowym, uwalniają alkohol salicylowy utleniający się do kwasu salicylowego. W ten sposób powstają rozpuszczalne sole tego kwasu, które bardzo łatwo wchłaniają się do krwiobiegu. Mają działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe oraz przeciwgorączkowe i antybakteryjne. Ponieważ hamują wytwarzanie prostaglandyn (to związki, które wywołują i podtrzymują procesy zapalne w stawach i mięśniach), znalazły więc zastosowanie w leczeniu schorzeń reumatycznych, nieżytów jelit, w zwalczaniu gorączki i biegunki.Kora wierzby zawiera też duże ilości innych cenionych w lecznictwie substancji – soli mineralnych, kwasu elagowego, garbników, katechin, flawonoidów. Dlatego jest z powodzeniem stosowana także w innych dolegliwościach. Pomaga przy pobudzeniu nerwowym, bezsenności i nerwobólach, a używana do okładów ułatwia gojenie się ran.

Jak zbierać korę wierzby?

Korę wierzby zbiera się wiosną, zanim rozwiną się liście i kwiaty, które tworzą tzw. kotki (pojawiają się jednocześnie z liśćmi). Do okorowania wybierać należy 2–3-letnie gałęzie ze ściętych drzew. Najpierw nacina się korę wokół gałęzi co 20 cm, następnie wzdłuż i podważając ją nożem, zdejmuje z drewna. Dobrze zebrana i wysuszona kora wierzby powinna zachować z zewnątrz barwę szarozieloną, a od wewnątrz jasnobrunatną, mieć nie więcej niż 3 mm grubości i łatwo się łamać.

Czy wiesz, że...

» W 1829 r. wyodrębniono z wierzby związek czynny – salicynę – wprowadzając go do lecznictwa w miejsce chininy. Z powodzeniem stosowano salicynę w leczeniu reumatycznego zapalenia stawów, dny i innych schorzeń reumatycznych stawów. » W 1935 r. dokonano syntezy kwasu salicylowego. » Po II wojnie światowej zaobserwowano pozytywne wyniki leczenia korą wierzby takich schorzeń, jak lumbago, reumatyczne zapalenie mięśni i przewlekłe zapalenie wielostawowe. Odkrycie kwasu acetylosalicylowego zepchnęło jednak w niepamięć korę wierzby.

miesięcznik "Zdrowie"