Choroba Glińskiego-Simmondsa - niedoczynność przedniego płata przysadki mózgowej

Choroba Glińskiego-Simmondsa bywa określana również jako niedoczynność przedniego płata przysadki mózgowej, charłactwo przysadkowe lub martwica przysadki. Choroba Glińskiego-Simmondsa to przewlekła wielogruczołowa niedoczynność hormonalna. Prowadzi do wyniszczenia organizmu podobnego w objawach do anoreksji.

Spis treści

1. Choroba Glińskiego-Simmondsa - przyczyny
2. Choroba Glińskiego-Simmondsa - objawy
3. Choroba Glińskiego-Simmondsa - leczenie

Choroba Glińskiego-Simmondsa jest wywołana uszkodzeniem przysadki mózgowej lub podwzgórza, co prowadzi do zaburzeń w funkcjach wydzielniczych. Całkowite zniszczenie przysadki prowadzi do zaburzeń prawidłowego funkcjonowania  gruczołów od niej zależnych, co może powodować niedoczynność tarczycy, niewydolność kory nadnerczy, upośledzone działanie jajników.

Choroba Glińskiego-Simmondsa - przyczyny

Choroba Glińskiego-Simmondsa spotykana jest zazwyczaj u kobiet, między 30 a 40. rokiem życia, a jej przyczyną może być ciężki poród i krwotok poporodowy, prowadzący do niedokrwiennej martwicy przysadki.  Uszkodzenie przedniego płata przysadki może być też wywołane guzem nowotworowym w tej części mózgu, operacjami przysadki, radioterapią, urazami głowy, stanami zapalnymi i zakażeniami, np. gruźlicą, kiłą, zapaleniem opon mózgowych. Niekiedy niewydolność przysadki powodowana jest chorobami układowymi, np. białaczką, chłoniakiem, miażdżycą tętnic mózgowych, niedożywieniem, a także zaburzeniami układu immunologicznego.

Choroba Glińskiego-Simmondsa - objawy

Objawy towarzyszące zależą od stopnia uszkodzenia przysadki. Najczęściej zachwiana zostaje funkcja odpowiadająca za pojedynczą grupę hormonów, jednak zdarzają się sytuacje, gdy funkcja wydzielnicza zostaje bardziej zachwiana. Na skutek niedoczynności przysadki mózgowej może dojść do niedoborów następujących hormonów:

• wazopresyny
• hormonu luteinizującego (pobudza wytwarzanie hormonów w gruczołach płciowych)
• hormonu wzrostu
• hormonu tyreotropowego (regulującego pracę tarczycy)

Niekiedy na skutek martwicy przysadki po porodzie spotyka się brak prolaktyny u położnicy. Choroba Glińskiego-Simmondsa może prowadzić  do obniżenia odporności, zwiększenia podatności na infekcje i zakażenia. Na skutek niewydolności przysadki dochodzi do obniżenia poziomu cukru we krwi, wychudzenia i wyniszczenia, bardzo podobnego do anoreksji. Objawami choroby może być też senność, zaburzenia popędu płciowego, brak apetytu, apatia, drgawki, zwiększone ciśnienie śródczaszkowe. W skrajnych przypadkach chory może popaść w śpiączkę.

Choroba Glińskiego-Simmondsa - leczenie

Skuteczność leczenia charłactwa przysadkowego zależy od momentu jego wykrycia. Im szybciej zostanie zdiagnozowane, tym większe szanse na dobre rokowania. Leczenie polega na uzupełnianiu ubytku hormonów płciowych, kory nadnerczy i tarczycy. W przypadku obecności guza przysadki stosuje się leczenie operacyjne.

O autorze

Monika Majewska

Dziennikarka specjalizująca się w tematyce zdrowotnej, a zwłaszcza obszarach medycyny, ochrony zdrowia i zdrowego odżywiania. Autorka newsów, poradników, wywiadów z ekspertami i relacji. Uczestniczka największej Ogólnopolskiej Konferencji Medycznej "Polka w Europie", organizowanej przez Stowarzyszenie "Dziennikarze dla Zdrowia", a także specjalistycznych warsztatów i seminariów dla dziennikarzy realizowanych przez Stowarzyszenie.

Przeczytaj więcej tekstów tej autorki

Monika Majewska