Pasikonik, świerszcz, konik polny - jak je odróżnić? Czy mogą nas ugryźć?
Pasikoniki, świerszcze i koniki polne to stali bywalcy naszych łąk, jednak wiele osób je myli. Czy mogą być dla nas niebezpieczne? Jak je odróżnić? Dowiedz się, co w trawie piszczy.
Spis treści
Jak odróżnić od siebie pasikonika, konika polnego i świerszcza? Wbrew pozorom to bardzo łatwe. Każdy z nich wygląda zupełnie inaczej - ma inne ubarwienie i inne wymiary. Warto je poznać bliżej, by wiedzieć, które z nich mogą ugryźć człowieka.
Pasikonik
Pasikonik (Tettigoniidae) jest największy z całej trójki - mierzy od 4 do nawet 10 cm (razem ze skrzydłami) - i ma piękne soczyście zielone ubarwienie. Dzięki temu wcale nie jest łatwo wypatrzyć go w trawie. Jest też bardzo ruchliwy - całkiem dobrze lata i jest bardzo skoczny.
Pasikoniki są drapieżnikami - dorosłe osobniki żywią się głównie mniejszymi owadami (muchami, gąsienicami i motylami). Duże oczy, silne odnóża, długie czułki oraz silnie rozwinięty aparat gębowy typu gryzącego czynią z nich sprawnych myśliwych. I właśnie dlatego nie powinniśmy brać pasikonika na ręce, bo może nam boleśnie przegryźć skórę! Podziwiajmy zatem te piękne owady, ale z daleka.
W ciepłe sierpniowe popołudnia i noce można usłyszeć miłe dla ucha dźwięki wydawane przez pasikoniki. Jest to możliwe dzięki narządom strydulacyjnym, które posiadają te owady. Ich pocieranie wywołuje charakterystyczne cykanie, które ma zwabić samice.
Pasikoniki można spotkać na łąkach na terenie całej Polski od lipca do października. Jeśli zobaczymy tego owada w naszym ogrodzie, pamiętajmy, że jest pożyteczny, gdyż wyjada szkodniki.
Czytaj też:
- Mrówki - czy są groźne dla człowieka? Które z nich gryzą?
- Kątnik domowy - czy gryzie? Jak się go pozbyć?
Konik polny
Konik polny to potoczna nazwa skaczącego szarańczaka z rodzaju Chorthippus. W rzeczywistości ta umowna nazwa obejmuje wiele różnych gatunków owadów, m.in. konika pospolitego, ciemnego, wąsacza, brunatnego i ciepluszka.
Pod względem budowy ciała koniki polne są podobne do pasikoników, ale są od nich mniejsze (niektóre z gatunków) i nie mają tak pięknej barwy - zwykle są w różnych odcieniach brązu.
Koniki polne mają długie i silne odnóża tylne, które pozwalają im daleko skakać. Podobnie jak pasikoniki pocierają odnóżami o skrzydła, wyniku czego powstają charakterystyczne dźwięki. Koniki polne żywią się najczęściej trawą, zbożem i liśćmi - niektóre gatunki potrafią wyrządzić wiele szkód w uprawach.
Co ciekawe, koniki polne padają często łupem pasikoników. Dla człowieka owady te są całkowicie niegroźne.
Czytaj też:
Świerszcz polny
Świerszcze polne (Gryllus campestris) są znane chyba każdemu, ale mało kto wie, jak w rzeczywistości wyglądają. Są bardzo często mylone z pasikonikami i konikami polnymi. Można je spotkać na suchych łąkach, nieużytkach i uprawach leśnych, ale są trudne do zaobserwowania, gdyż żyją zagrzebane w ziemi. Ich norki mają głębokość nawet 40 cm - wychylają się z nich tylko na czas wieczornych koncertów, są bardzo płochliwe.
W porównaniu do pasikoników są o wiele mniejsze (mierzą ok. 2,5 cm) i mają ciemne ubarwienie (zwykle smoliście czarne). Z wyglądu są bardzo niepozorne i przypominają trochę chrząszcze. Mają duże głowy, na nich małe oczy, bardzo długie czułki i potężny aparat gębowy typu gryzącego. Żywią się głównie roślinami: trawą, ziołami, ale nie pogardzą też małymi owadami. Nie umieją latać, ale są bardzo skoczne.
Ze względu na silne żuwaczki świerszcze mogą ugryźć człowieka w samoobronie, ale są to niezwykle rzadkie przypadki, gdyż zwykle owady te unikają ludzi, chowając się pod ziemią.
Ich donośne cykanie na łąkach można usłyszeć do końca czerwca (co ciekawe, jego natężenie zależy od wieku samca). One również zawdzięczają je narządom strydulacyjnym.
Świerszcze można spotkać na polskich polach i łąkach od maja do końca lipca. Co ważne, owady te są w naszym kraju pod ochroną, gdyż grozi im wyginięcie.
Czytaj też:
- Co przyciąga komary? 9 rzeczy, których musisz unikać
- Wybierasz się do lasu na jagody? Zobacz, na co musisz uważać!