STARCZOWZROCZNOŚĆ (presbiopia): kłopoty z oczami po czterdziestce

Ludzie dojrzali nie zawsze mogą liczyć tylko na własne oczy. Po czterdziestce może pojawić się starczowzroczność, inaczej presbiopia. Na szczęście nie musisz czekać, aż ręka stanie się za krótka - optycy oferują coraz doskonalsze okulary i soczewki kontaktowe.

Spis treści

1. Czym jest starczowzroczność (presbiopia)?
2. Starczowzroczność - kłopoty z ostrością
3. Okulary przy starczowzroczności

Duża część osób, które przekroczyły umowną granicę dojrzałego wieku - 45 lat, doskonale zna to uczucie: niemal z dnia na dzień kontury liter czytanej gazety czy książki zaczynają się rozmywać. W restauracyjnej karcie szczegółowe opisy potraw wydrukowane drobniejszą czcionką stają się niewyraźne, za to menu podglądane przez ramię partnera daje się czytać bez problemu. Winę za to ponosi starczowzroczność, tzw. presbiopia. Jej objawem jest stopniowe osłabienie bliskiego widzenia.

Czym jest starczowzroczność (presbiopia)?

Starczowzroczność nie jest wadą wzroku i nie należy jej mylić z nadwzrocznością. W pewnym wieku dotyka nieuchronnie każdego. Dzieje się tak dlatego, że wraz z wiekiem soczewka stopniowo staje się mniej elastyczna, traci zdolność akomodacji, czyli dobrego widzenia obiektów dalekich oraz bliskich. Żeby dobrze widzieć, sięgamy wtedy po okulary. Osoby, które wcześniej musiały je nosić ze względu na jakąś wadę wzroku, w momencie pojawienia się presbiopii są zmuszone używać zamiennie dwóch par okularów.

Starczowzroczność - kłopoty z ostrością

Okuliści mówią, że przy presbiopii oddala się od oka tzw. punkt bliży wzrokowej. Znaczy to tyle, że mamy problemy z wyostrzaniem obrazu przedmiotów widzianych z bliska. Trudno jest nam np. czytać czy nawlec igłę. Potrzebne są więc okulary, które zastąpią zdolność akomodacji oka.Do tej pory ci, którzy skazani byli na noszenie dwóch par okularów, mogli ułatwiać sobie życie kupując tzw. szkła dwuogniskowe z wyraźną poprzeczną linią oddzielającą górną część (do patrzenia w dal) od dolnej (do patrzenia blisko). Ta linia to tzw. strefa martwa, która powoduje, że nie widzimy dobrze obszarów pośrednich; szkła dwuogniskowe zapewniają tylko korekcję do dali i bliży.

Okulary przy starczowzroczności

Teraz możemy zafundować sobie tzw. progresywne szkła lub soczewki kontaktowe. Nie ma w nich martwej strefy. Zmiany ostrości następują płynnie, bez nagłego przejścia z korekcji widzenia bliży i dali. W progresywnych szkłach do okularów utrzymany jest podział góra-dół, ale bez wyraźnej linii. Natomiast progresywna soczewka kontaktowa ma jakby dwie części: w środku kółko, przez które widzimy ostro przedmioty bliskie i pośrednie, a na zewnątrz pierścień, przez który patrzymy na przedmioty dalekie. Soczewki są wygodne, ale trzeba nauczyć się przez nie patrzeć, czyli odpowiednio manewrować głową.