Poronienia nawykowe

Określenia poronienie nawykowe używa się w stosunku do trzeciego i kolejnego poronienia samoistnego, wywołanego przez naturę. Co jest przyczyną poronień nawykowych? Czy pomimo utraty kilku ciąż kobieta ma szanse na zdrowe potomstwo?

Spis treści

1. Poronienia nawykowe: przyczyny
2. Jakie badania po poronieniu nawykowym?
3. Poronienie nawykowe: leczenie
4. Poronienia nawykowe a kolejna ciąża

Poronienie nawykowe lekarze diagnozują w przypadku niedonoszenia trzeciej ciąży. Wtedy też zwykle lekarze podejmują próby zdiagnozowania, jakie są przyczyny poronienia. Niestety określenie czynników, które winne są niemożności donoszenia ciąży jest bardzo trudne i niejasne. Poronienie nawykowe może nastąpić w każdym miesiącu ciąży do 22 tygodnia włącznie. Najbardziej narażone są kobiety po 35 roku życia. Najczęściej zdarza się w pierwszym trymestrze ciąży i jego przyczyny są bardzo ciężkie do ustalenia.

Poronienia nawykowe: przyczyny

Najczęściej poronienia nawykowe wywoływane są przez problemy:

• genetyczne
• fizjologiczne (najczęściej nieprawidłowa budowa anatomiczna macicy, mięśniaki macicy, problemy z łożyskiem)
• endokrynologiczne (przede wszystkim choroby tarczycy, zaburzające jej pracy i niedobór progesteronu)
• wirusowe (infekcje wirusowe, np. ospa, różyczka, cytomegalia)
• immunologiczne

Przy tak szerokiej palecie możliwości, kobieta potrzebuje pomocy specjalisty, który przeprowadzi odpowiednią diagnostykę i w dalszej kolejności skuteczną terapię. Bez interwencji lekarza, ciąża zagrożona poronieniem nawykowym nie ma szans na utrzymanie. Diagnoza tak wczesnego poronienia wymaga przeprowadzenia badań genetycznych określających dokładną przyczynę.

Jakie badania po poronieniu nawykowym?

Po stwierdzonym poronieniu nawykowym, kobieta powinna zostać w szpitalu na okres badań. Diagnostykę należy zacząć od genetycznych badań poronionego płodu.

Pomimo tego, że badania genetyczne mogą wydawać się drogie, opłaca się je przeprowadzić, szczególnie w wypadku otrzymania zasiłku pogrzebowego, który w pełni pokryje wszystkie możliwe koszty związane z badaniami, pogrzebem i okresem przejściowym.

Udzielą one wielu odpowiedzi i mają szanse jasno określić przyczynę poronienia. Mankamentem badań genetycznych jest ich dostępność, nie zawsze można przeprowadzić je w szpitalu i należy znaleźć laboratorium, które wraz z genetykiem określi przyczynę niedonoszenia ciąży. Już wtedy lekarz będzie mógł poinformować pacjentkę o rokowaniach następnej ciąży. Kolejnym badaniem, które należy wykonać jest określenie obecności wad genetycznych w kariotypie rodziców poronionego dziecka. Czasami przyczyną poronienia są deformacje i zaburzenie chromosomowe u jednego z partnerów.

Zwykle to właśnie badania genetyczne wyjaśniają przyczyny poronienia. Jeżeli jednak nie udało się ich określić, konieczne są kolejne badania takie jak histeroskopia i badanie ciał antyfosfolipidowych. Dalsze kroki diagnostyki uzależnione są od lekarza prowadzącego ciążę.

Poronienie nawykowe: leczenie

W leczeniu poronień nawykowych stosuje się najczęściej hormonoterapię. W przypadku stwierdzenia wad anatomicznych narządów rodnych, konieczna jest interwencja chirurgiczna.

Poronienia nawykowe a kolejna ciąża

Jeżeli rodzice zdecydują się na kolejną ciąże, powinni odczekać przynajmniej 3-6 miesięcy. Taki czas jest konieczny, aby ciało kobiety doszło do siebie po poronieniu.  Ważne jest też, żeby partnerzy odzyskali równowagę psychiczną. Termin rozpoczęcia starań o kolejne dziecko to bardzo intymna i osobista sprawa każdego rodzica.

Po każdym poronieniu ryzyko, że następna ciąża także zakończy się przedwcześnie wzrasta. Co gorsze, jeżeli poronień było kilka, ryzyko jest jeszcze większe. W przypadku, gdy kobieta ma za sobą trzy poronienia i nie ma potomstwa, prawdopodobieństwo pomyślnego zakończenia ciąży wynosi 50 procent. W sytuacji, gdy kobieta jest już matką, ale poronienia się powtarzają szansa na donoszenie ciąży wynosi około 70 procent. Konieczna jest stała opieka lekarska, która zwiększa szanse na urodzenie zdrowego dziecka. Każda kolejna ciąża po poronieniu klasyfikowana jest, jako ciąża wysokiego ryzyka. Jest to działanie profilaktyczne.