Rentgen
Rentgen to złoty standard diagnostyki obrazowej, który do prześwietlenia ludzkiego ciała został wykorzystany w pierwszej połowie lat 30. ubiegłego wieku, choć wynaleziono go jeszcze w XIX w.. Obecnie rentgen jest powszechnie stosowany do wykrywania urazów natury ortopedycznej.
Oddziaływanie promieniowania rentgenowskiego jest całkowicie bezbolesne. Badania nie należy wykonywać jednak zbyt często, ponieważ może powodować uszkodzenie DNA prześwietlanych komórek. Koszt rentgenu jest uzależniony od ilości wykonanych zdjęć oraz części ciała, która jest prześwietlana.
Zasada działania rentgena bazuje na tzw. promieniowaniu X, czyli jednym z rodzajów promieniowania elektromagnetycznego. Rentgen cechuje się bardzo dużą przenikliwością, dlatego przechodzi przez ciało pacjenta i jest zapisywany na specjalnej błonie fotograficznej. Fragmenty tkanek, które zatrzymały promieniowanie, np. kości, będą widoczne na zdjęciu w jasnym kolorze. Im więcej promieniowania dotarło do kliszy, tym będzie ona ciemniejsza.
Prześwietlenia rentgenowskiego dokonuje się w pozycji stojącej lub leżącej, w zależności od zaleceń lekarza i rodzaju urazu. Obecnie coraz rzadziej stosuje się już fartuchy ochronne dla pacjentów. Wynika to z faktu, że standardowe rentgeny są wypierane przez nowoczesne, niskoemisyjne urządzenia, które nie stanowią już tak dużego zagrożenia dla zdrowia.
Rentgen może być przeprowadzany w dwóch wariantach – zwykłym oraz z kontrastem. W tym drugim przypadku wykonanie zdjęcia poprzedza przyjęcie środka cieniującego, który pozwala uzyskać dokładniejsze wyniki diagnostyczne.
Typowe zastosowania rentgena obejmują przede wszystkim urazy w obrębie układu ruchu jak złamania, zwichnięcia, pęknięcia, ale też osteoporoza, czy wady postawy (np. skolioza). Tej metody diagnostycznej używa się również do oceny stanu płuc chorego.
Przeciwwskazaniami do stosowania rentgena są m.in. ciąża oraz bardzo młody wiek. W tych przypadkach rentgen nigdy nie powinien być podstawową metodą diagnostyczną, chyba że od tego zależy życie pacjenta.