Fosfor (P) - normy w badaniu biochemicznym

Poziom stężenia fosforu (P) to jeden ze wskaźników w badaniu biochemicznym krwi. Sprawdź, jakie są normy fosforu w badaniu biochemicznym i co może oznaczać wzrost lub spadek jego stężenia we krwi.

Spis treści

1. Fosfor (P): norma
2. Dlaczego poziom fosforu w osoczu krwi jest tak ważny?
3. Nadmiar fosforu w badaniu biochemicznym
4. Poziom fosforu poniżej normy

Fosfor (P) to jeden ze składników osocza, którego stężenie określane jest w trakcie badania biochemicznego krwi. Sprawdź, jakie są normy fosforu w biochemii krwi oraz o czym może świadczyć spadek lub wzrost jego stężenia.

Fosfor (P): norma

Norma fosforu (P) w badaniu biochemicznym to 0,81-1,62 mmol/l u dorosłych oraz 1,3-2,26 mmol/l u dzieci.

Dlaczego poziom fosforu w osoczu krwi jest tak ważny?

Bez fosforu nie ma mowy o zdrowych kościach i zębach. Aż 85 procent całego fosforu w organizmie znajduje się właśnie w kościach, jest też składnikiem mięśni i innych tkanek. Tylko 1 procent fosforu znajduje się w płynie pozakomórkowym. Jeśli fosfor zaczyna przenikać z tkanek do płynów pozakomórkowych to znak, że w organizmie dzieje się coś niedobrego. Nadmiar fosforu powinien być wydalony z moczem, jeśli tak się nie dzieje, oznacza to niewydolność nerek. Fosfor zaczyna odkładać się wtedy w mięśniu sercowym i naczyniach krwionośnych.

Nadmiar fosforu w badaniu biochemicznym

Wzrost stężenia fosforu oznacza ostrą lub przewlekłą niewydolność nerek, ale również może być spowodowany kwasicą przebiegającą w odwodnieniu organizmu czy niedoczynnością przytarczyc. Podwyższony poziom fosforu może również wystąpić przy nadmiernym wysiłku fizycznym lub u chorych po ciężkich urazach czy infekcjach, a niekiedy może wskazywać na przedawkowanie witaminy D.

Poziom fosforu poniżej normy

Jeżeli poziom fosforu we krwi jest poniżej normy, może to oznaczać niedobory tego pierwiastka w diecie, nadmierne wydalanie z moczem, nadczynność przytarczyc lub biegunki.

Niedobór fosforu jest też często obserwowany u chorych na cukrzycę z kwasicą ketonową lub zasadowicą oddechową, u pacjentów po ciężkich urazach i oparzeniach - następuje wtedy nadmierne przemieszczenie fosforanów z przestrzeni pozakomórkowej do tkanek i obniżenia w osoczu.