Nadwrażliwość na krzyk. Jak sobie z nią radzić? [Porada eksperta]

Witam serdecznie Mój problem polega na tym, że wyjątkowo nienawidzę krzyku. Od dzieciństwa kiedy ktoś na mnie krzyczał lub podnosił głos, zaczynałam płakać i tak jest do dziś. Jeśli ludzie rozmawiają ze mną normalnie, wszystko jest w porządku. Cenię konstruktywną krytykę i nigdy na nikogo się nie obrażam. Problem dotyczy konkretnie krzyku. Reaguję bardzo emocjonalnie nie tylko wtedy, gdy ktoś podnosi na mnie głos, lecz również na inną osobę w mojej obecności. Ta cecha kilkakrotnie była dla mnie źródłem niekomfortowych sytuacji. Jakiś czas temu podjęłam pierwszą pracę po studiach i niestety nie przeszłam okresu próbnego. Atmosfera w miejscu pracy nie należała do miłych. Krzyk był dość częstą formą komunikacji, a mnie kilka razy zdarzyło się płakać. Przełożony niestety nie był w tej kwestii wyrozumiały. Bardzo mu się to nie podobało i nie przedłużył współpracy stwierdzając, że nie odnalazłam się w zespole. Teraz szukam nowej pracy, ale to doświadczenie bardzo mnie przybiło. Boję się, że przez tę cechę nie uda mi się nigdzie zagrzać miejsca. Wiadomo, płacz w pracy nigdy nie jest dobrze widziany. Jednak staram się nie ulegać tej obawie i iść do przodu. W końcu była to pierwsza praca i nie ma co martwić się na zapas. Teraz najważniejsze, to znaleźć nową pracę, o co też przecież nie jest łatwo. No co dzień obracam się w towarzystwie, w którym na szczęście bardzo rzadko się krzyczy, jedynie sporadycznie. Może dlatego po prostu nie jestem do tego przyzwyczajona, zahartowana. W sytuacjach zawodowych zapewne niejednokrotnie jeszcze zetknę się z krzykiem. Stąd moja prośba o radę, chciałabym wiedzieć, czy jest jakiś sposób, aby "odroczyć" reakcję emocjonalną jaką jest płacz. Duszenie w sobie negatywnych emocji nigdy nie jest zdrowe, ale są sytuacje, w których płacz jest niestosowny, bo ludzie postrzegają taką osobę jako niezrównoważoną. Chciałabym czasem móc opóźnić płacz, np. w pracy opanować się i zaczekać aż wrócę do domu, żeby swobodnie się wypłakać. Czy są na to jakieś sposoby? Udanie się np. do toalety, żeby się uspokoić i potem wrócić nie zdaje egzaminu, bo musiałabym siedzieć w tej toalecie przez pół dnia. Jeśli już taka reakcja mnie dopadnie to trzyma dość długo i trudno mi się uspokoić. Poza tym zawsze widać, że coś jest nie tak, są zaczerwienione oczy i wszyscy orientują się o co chodzi. Pomijając problem krzyku, w innych sytuacjach nie jestem wcale osobą przesadnie zahukaną i przewrażliwioną. Proszę o pomoc.

Witam, faktycznie opisywana przez panią sytuacja nadwrażliwości na krzyk może być kłopotliwa. Strategia radzenia sobie zależy od dobrze zidentyfikowanej przyczyny tej nadwrażliwości, np.: 1. Jeżeli trudno ukoić płacz przez dłuższy czas, być może sięga to doświadczeń z okresu dzieciństwa i kojarzy się z czyjąś krzywdą oraz przerażeniem. Jeśli tak jest, to odreagowanie długo tłumionych uczuć (krzywdy, przerażenia lub tych obu na raz) będzie kluczem do zmiany tej nadwrażliwości. To odreagowanie może nastąpić w procesie psychoterapii. 2. Jeżeli problemem jest zamiana emocji złości i sprzeciwu na płacz i obrona przez płacz, która okazuje się nieskuteczna, to także zmiana takiej reakcji może nastąpić w procesie psychoterapii. 3. Jeżeli nadwrażliwość na krzyk wiąże się z ogólną nadwrażliwością na wszelkie głośniejsze dźwięki, nie tylko na krzyk, to powinna pomóc strategia odwracania uwagi, np. przekierowanie uwagi na inny temat i krótkie ukojenie. Sprawa wygląda na bardziej złożoną. Zachęcam do poszukania źródeł takiej reakcji. Można ją zmienić, ale jeśli powody są bardziej złożone, to odwrócenie uwagi nie wystarczy. Pozdrawiam