Lęk przed śmiercią, bezsenność i brak sił u nastolatka [Porada eksperta]

Mam 13 lat. Obawiam się, że mam nerwicę lękową. Od długiego czasu nie mogę spać sam. Chodzę niewyspany i bez sił. Nie wiem, jak mam sobie poradzić z faktem, że czeka mnie śmierć. Myślę ciągle o przemijaniu. Interesuję się astronomią i fizyką i wiem na te tematy bardzo wiele Pewnego wieczoru, kiedy chciałem się już kłaść, rozmyślałem sobie nad życiem. Doszedłem do wniosku, że kiedyś wszystko we wszechświecie zostanie rozerwane na pojedyncze atomy. Sam fakt śmierci mnie nie przerażał. Przerażało mnie to, że nie ja umrę, ale wszyscy ludzie. Potem było tylko gorzej. Nie mogłem spać. I zacząłem się bać, że umrę. Było coraz gorzej. Powiedziałem o tym rodzicom, bo zdałem sobie sprawę, że dzieje się ze mną coś złego. Mama jednak mnie wyśmiała. Potem miałem takie dni, że prawie w ogóle o tym nie myślałem, tylko coś tam mi się przypomniało. I znowu! Dostałem ataku paniki. Nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Pisząc to, płaczę. Ponadto uważam się za dość dojrzałego. Mam dziewczynę i tylko wtedy, kiedy ona jest, na 100% nie myślę o śmierci. Poza tym zawsze czułem się niekochany.

Analizę twojej sytuacji życiowej trzeba zacząć od ostatniego zdania, w którym piszesz, że zawsze czułeś się niekochany. Jak do tego dołożymy informację, że mama wyśmiała Cię, gdy opowiedziałeś jej o swoich lękach, to zaczynamy dotykać poważnego problemu manifestującego się w lęku, który odczuwasz. Tak zwane lęki egzystencjalne są typowe dla młodych ludzi w Twoim wieku, jednak niepokoi fakt, że przeżywasz je tak silnie. Dowodzi to Twojej wrażliwości, która buntuje się przeciwko temu, iż czujesz się niekochany. Porozmawiaj o tym ze swoją dziewczyną i spróbuj, jeszcze raz, porozmawiać z rodzicami. Sensownie byłoby porozmawiać z psychologiem, ale do tego są potrzebni rodzice. Opowiedz im o problemach ze snem i spadkiem sił, daj im przeczytać naszą korespondencję. Z moją sugestią, żeby zapisali Cię do psychologa.