Lęk przed pająkami [Porada eksperta]

Panicznie boję się pająków, na sam ich widok mam wrażenie, że wszędzie po mnie chodzą. Mam przez to problemy z zasypianiem. Pająki doprowadzają mnie do furii, płaczę jak małe dziecko w nocy, bo wyobrażam sobie, że są wszędzie. Nie umiem sobie przetłumaczyć, że one mi niczego złego nie zrobią, wręcz przeciwnie. Oczywiście najgorsze są te większe. Nie wiem, jak sobie poradzić, wstydzę się tego, czasem czuje się jak małe dziecko, przez ten lęk sama już nie mogę zasnąć w łóżku zawsze muszę z kimś.

Pracując z tego typu lękiem przede wszystkim nie warto starać się go po prostu zwalczać. Ponadto radzę się go nie wstydzić. Użyteczniejsza dla Pani będzie próba zrozumienia sensu tego doświadczenia, dowiedzenia się na jego podstawie czegoś o sobie. Czego tak naprawdę Pani się boi, bojąc się pająków? W Pani relacji zwróciłem uwagę na kilka elementów, które być może okażą się dla Pani ciekawe: 1. Wyobraża Pani sobie, że pająki "wszędzie po Pani chodzą" - być może lęk dotyczy przede wszystkim jakiegoś rodzaju wrażeń dotykowych, czuciowych. 2. Pająki doprowadzają Panią do furii - może lęk dotyczy wyrażania jakichś gwałtownych emocji. 3. Czuje się Pani jak małe dziecko - jakiego rodzaju dziecięce doświadczenia, wspomnienia, decyzje mogą odtwarzać się obecnie w lęku przed pająkami? 4. Ma Pani potrzebę zasypiania z kimś - czy w jakiejś części lęk przed pająkami nie jest uzasadnieniem naturalnej i może nie całkiem akceptowanej przez Panią, potrzeby bliskości i kontaktu? Życzę powodzenia w poszukiwaniu głębszego sensu Pani doświadczenia. A pająki to tylko pająki.