w blasku słońca

Cukrzyca W wielu niezależnych badaniach dowiedziono, że niski poziom witaminy D w organizmie zwiększa ryzyko wystąpienia stanu przedcukrzycowego i samej cukrzycy. Podstawą do takiego twierdzenia jest fakt, że u ponad 70 proc. chorych występuje niedobór tej witaminy. W przypadku cukrzycy typu 2 słońce daje podob- ne efekty terapeutyczne jak wysiłek fizyczny, ponieważ obniża poziom cukru we krwi i normalizuje jego stężenie. Nie wiadomo, jak do tego dochodzi, ale uczeni biorą pod uwagę dwa mechanizmy. Po pierwsze słońce pobudza wydzielanie insuliny przez komórki beta w trzustce. Po drugie zwięk- sza wytwarzanie enzymu, który wychwytuje glukozę z krwi i przekształca ją w glikogen magazyno- wany w wątrobie. Dieta, ćwiczenia i rozsądna terapia słoneczna pozwalają dobrze kontrolować cukrzycę typu 2. Do syntezy witaminy D3 wystarczy 20–30 minut kontaktu skóry z przed- lub popołudniowym słońcem.

Problemy skórne Światło słoneczne jest wykorzystywane do leczenia kilkudziesięciu chorób. Stopniowo zwiększane dawki słońca pomagają leczyć trądzik młodzieńczy, łuszczycę, łupież różowy, a także owrzodzenia skóry spowodowane żylakami, zranieniem, gruźlicą czy ukąszeniami owadów. Umiarkowane korzystanie ze słońca pomaga w przypadku AZS, łuszczycy zwyczajnej (plackowatej). Fototerapię często łączy się z innymi formami leczenia, co wydłuża okres dobrego samopoczucia. Słońce wzmacnia odporność skóry na zakażenia. Ale jego nadmiar przyśpiesza starzenie i sprzyja rozwojowi raka skóry, chociaż zdania uczonych na ten temat są coraz bardziej rozbieżne.

Schorzenia serca Działanie słońca na układ krążenia jest porównywane z ćwiczeniami fi zycznymi. Podobnie jak wysiłek, słońce zmniejsza spoczynkową częstość akcji serca. Poza tym światło słoneczne wzmacnia mięsień sercowy i poprawia jego wydolność. Sprzyja też normalizacji ciśnienia tętniczego krwi. Jeśli jest ono zbyt niskie, powoduje jego podwyższenie, a gdy wysokie – obniżenie. Przy nadciśnieniu światło słoneczne obniża zarówno ciśnienie rozkurczowe, jak i skurczowe. Pocenie się sprowokowane przez promieniowanie podczerwone zapobiega chorobom serca i naczyń krwionośnych oraz wzmacnia tkankę łączną.

Choroby zakaźne O bakteriobójczych właściwościach promieniowania słonecznego świat dowiedział się przez przypadek w 1877 r., gdy dwaj uczeni, Downs i Blunt, przez nieuwagę pozostawili probówki z hodowlami bakterii w nasłonecznionym miejscu. 26 lat później duński lekarz, Niels Finsen, otrzymał Nagrodę Nobla za opracowanie skutecznej metody leczenia gruźlicy za pomocą promieni słonecznych. Słońce pomaga w łagodzeniu zapalenia gardła, płuc, a nawet trądu. Naświetlania słoneczne są też skuteczną bronią w walce z drożdżycami i grzybicami skóry.

Krzywica, osteoporoza Witamina D3 jest niezbędna, aby organizm mógł przyswajać wapń i inne budulcowe minerały z jedzenia. Ma to szczególne znaczenie u dzieci, zabezpieczając je przed tzw. zespołem krzywiczym. U osób dojrzałych witamina D chroni kości przed postępem osteoporozy. W przypadku osteomalacji, czyli rozmiękania kości występującego u dorosłych, słońce ułatwia zatrzymywanie w kościach minerałów, dzięki czemu wolniej ulegają one rozpadowi. Warto jednak pamiętać, że promienie słoneczne muszą mieć bezpośredni kontakt ze skórą, aby mogły zadziałać.

Poziom cholesterolu Słońce wytwarza witaminę D z cholesterolu i niektórych steroli pochodzenia roślinnego, które gromadzą się pod skórą, a więc obniża poziom cholesterolu w organizmie. W czasie opalania powstaje bierna postać tej witaminy. Tak długo, jak nie jest ona potrzebna wątrobie, pozostaje w skórze. Gdy pojawią się niedobory witaminy D, bez której nie mogą przebiegać różne procesy, organizm sięga do zapasów zgromadzonych w skórze.