Kiełki owsa Kiełki owsa zawierają wszystkie ważne witaminy (A, B, C, E), wiele minerałów i pierwiastków śladowych (żelazo, wapń, fosfor, cynk, mangan, jod, miedź), a także białka i tłuszcze. Chronią przed wolnymi rodnikami, regulują gospodarkę hormonalną organizmu. Ze względu na zawartość witaminy E wpływają na płodność. Mają bardzo łagodny smak. Można je dodać do musli, leguminy, jogurtu albo koktajlu mlecznego. Źdźbłami można doprawić potrawy (zamiast natką i koperkiem), ale dobrze komponują się też z rozmaitymi kiełkami, szczypiorkiem, rzodkiewką i wszelką zieleniną. Moczenie: 4 godziny, Kiełkowanie: 2–3 dni (można zbierać, gdy urosną na długość ziarna). Gdy po 8–12 dniach urosną na wysokość 8–10 cm, można zbierać zieloną część rośliny.

Kiełki pszenicy Kiełki pszenicy dostarczają białka, witamin z grupy B, E i C, żelaza, fosforu, magnezu, manganu, cynku i wapnia. Są bogate w błonnik (3 łyżki stołowe zawierają go więcej niż kromka razowego pieczywa pszennego). Chronią przed atakiem wolnych rodników, wzmacniają system nerwowy, podnoszą odporność. Są dobre dla mięśni i serca. Mają łagodny, słodkawy smak, po podprażeniu przypominają w smaku orzechy. Kiełki i zielona część rośliny nadają się do sałatek, surówek, potraw z owoców, twarogu i sosów. Moczenie: 12 godzin. Kiełkowanie: 2–3 dni (kiełki można zbierać, gdy urosną na długość nasiona). Po 8–10 dniach, gdy rośliny osiągną wysokość 8–10 cm, można ścinać źdźbła.

Kiełki jęczmienia Kiełki jęczmienia zawierają dużo białka, witamin z grupy B i E, minerałów i pierwiastków śladowych. Są lekko strawne i szybko stawiają na nogi, więc zaleca się je rekonwalescentom. Chłodzą przy gorączce. Mają słodki smak, dlatego dobrze komponują się z deserami. Można posypywać nimi sałatki owocowe i śniadaniowe zupy mleczne. Młode źdźbła dodawaj do zielonej sałaty, surówek, sałatek, zupy. Moczenie: 12 godzin, Kiełkowanie: 2–3 dni (zbieramy kiełki, gdy ich długość dorównuje długości ziarna). Po 8–12 dniach osiągną 8–10 cm wysokości – to czas na zbieranie zielonej części rośliny.