5 chorób, które rozwijają się przez wiele lat! Możesz z nimi żyć, nie mając o tym pojęcia

Zwana też insulinoniezależna jest to choroba postępująca, na której rozwój ma wpływ: upośledzenie wydzielania insuliny (jako defekt genetyczny) lub oporność na działanie insuliny (insulinooporność). Cukrzycy typu 2 sprzyja siedzący tryb życia, niezdrowa dieta i ograniczona aktywność fizyczna, co prowadzi do otyłości. Objawy tej choroby pojawiają się stopniowo. Są nimi, m.in. ogólne osłabienie, nadmierne pragnienie, oddawanie dużej ilości moczu, infekcje układu moczowo-płciowego, nieuzasadnione chudnięcie oraz zapach acetonu z usta. Kiedyś na cukrzycę typu 2 częściej chorowali seniorzy. Ze względu na epidemię otyłości ta choroba dopada osoby otyłe w młodszym wieku, niekiedy nawet nastolatków. Leczenie tej choroby zależy od tego, jaki poziom cukru we krwi ma pacjent. Zaleca się, aby stan zdrowia regularnie konsultować z lekarzem.

Ta poważna dolegliwość jest niestety często lekceważona przez wielu pacjentów. Obturacyjny bezdech senny wywołują powtarzające się epizody zatrzymania się lub znacznego ograniczenia przepływu powietrza przez drogi oddechowe na poziomie gardła przy wzmożonej pracy mięśni oddechowych. Bezdechowi towarzyszy chrapanie! Początkowo ta dolegliwość objawia się porannymi bólami głowy i zmęczeniem. Osoby zmagające się z tą chorobą śpią w nocy bardzo nerwowo i wiercą się, ponieważ nie mogą znaleźć wygodnej pozycji. Do tego nie obejdzie się bez nocnych pobudek, podczas których gwałtownie wciągają powietrze ustami. Dlatego też rano nie mają one energii oraz czują się niewypoczęte i niewyspane. Do typowych objawów OBS można zaliczyć m.in.: głośne nieregularne chrapanie przerywane nagłą ciszą, niespokojny przerywany sen, nadmierna potliwość i potrzeba oddawania moczu w nocy oraz nasilona senność podczas dnia, suchość w ustach czy problemy z pamięcią i koncentracją.

Jest to choroba trzewna o podłożu autoimmunologicznym związana z nietolerancją glutenu. Oznacza to, że układ odpornościowy niewłaściwe rozpoznaje tkanki własnego organizmu jako obce. W wyniku tego powstaje odpowiedź immunologiczna, aby je zniszczyć. Tym narządem, przeciw któremu skierowana jest nieprawidłowa reakcja układu odpornościowego, to jelito cienkie. W wielu przypadkach celiakia diagnozowana jest w dzieciństwie. Są jednak wyjątki, że choroba może pojawiać się dopiero w dorosłym życiu – przeważnie między 35. a 55 rokiem życia. Celiakia nie daje wyraźnych objawów, przez co żyjemy z nią, nie wiedząc o tym. Ta choroba ma różne postacie. Najczęściej u dorosłych występuje celiakia atypowa, niema lub latentna. Jak można rozpoznać celiakię atypową? Diagnozowana jest na podstawie zarówno dodatnich testów serologicznych, jak i zmian w ścianie jelita. Mogą pojawiać się objawy takie jak: osteoporoza, niedokrwistość, nawracające afty, nie podłość czy depresja. Podstawą leczenia celiakii jest wyeliminowanie glutenu z codziennej diety przez całe życie.

Nazywana jest zrzeszotnieniem kości, w wyniku którego dochodzi do zaniku tkanki kostnej. W rezultacie zwiększa się ryzyko złamań, m.in. kręgów czy bliższego końca kości udowej. Wyróżnia się różne typy osteoporozy: pomenopauzalną, starczą oraz wtórną. Wczesne objawy choroby mogą być niezauważalne, niemniej o jej zaawansowaniu mogą świadczą złamania spowodowane między innymi niewielkim urazem.

Przez lata można nie wiedzieć o zakażeniu bakterią Chlamydia trachomatis. Jest to choroba, która grozi w szczególności osobom młodym, które prowadzą aktywne życie seksualne bez używania prezerwatyw. Podczas kontaktów seksualnych (dopochwowych, oralnych i doodbytniczych) można zakazić się chlamydiozą. Zlekceważona choroba może prowadzić do wielu poważnych chorób. Chlamydioza jest podstępną chorobą, która z reguły przebiega bez objawów. Czasami mogą występować upławy, pieczenie przy oddawaniu moczu, silny ból w podbrzuszu w trakcie stosunku seksualnego i krwawienie między miesiączkami. W niektórych przypadkach mogą one przypominać też reumatoidalne zapalenie stawów.