Zostałem ojczymem [Porada eksperta]

Trzy tygodnie temu ożeniłem się i zostałem ojczymem Jędrusia. Ojciec zostawił ich dwa lata temu i po rozwodzie wyjechał z Polski. Od tego czasu nie kontaktował się z nimi. Przed ślubem często widywałem Jędrusia. Chodziliśmy wspólnie na spacery i chyba się polubiliśmy. Zamieszkaliśmy razem tuż przed Bożym Narodzeniem. Przemeblowaliśmy trochę pokój, potem przygotowania do wigilii. Ale już w czasie świątecznych dni poczułem, że nie bardzo wiem jak ułożyć sobie stosunki z synem mojej żony. Właściwie, od początku zaczął się boczyć i zamykać w swoim pokoiku. Już było kilka „zgrzytów”. Żona na razie nie komentuje, ale widzę, że nie jest zadowolona. Jędruś ma jedenaście lat. Nie myślałem wcześniej o tym, że mogą być jakieś problemy. Pytaliśmy dziecka przed ślubem, czy zgadza się żebyśmy zostali rodziną. Co mogę zrobić, żeby rozładować sytuację?

Trudno o uniwersalną receptę na udane życie rodzinne. Podstawą jednak zawsze są serdeczne wzajemne stosunki pomiędzy członkami rodziny. Przed Tobą trudne zadanie. Jeśli postanowiłeś związać się z matką Jędrusia, musisz związać się także z dzieckiem. A to znaczy, że będziesz je kochał, będziesz o nie dbał i będziesz dla niego wzorem. Niełatwo pokochać od razu cudze dziecko. Skoro jednak kochasz matkę Jędrusia i chcesz, by synek przyjął Cię do rodziny, musisz starać się część swego uczucia przelać na niego. Boczenie się dziecka nie musi oznaczać, że przestało Cię lubić. Pomyśl o tym, że chłopiec po raz kolejny w ostatnich latach znalazł się w zupełnie nowej sytuacji. Kilka lat temu napięcia pomiędzy rodzicami zburzyły mu bezpieczny domowy świat. Na pewno przeżył rozstanie z ojcem, którego niewątpliwie wciąż pamięta. Później przystosowywał się do życia w dwuosobowej rodzinie, gdzie wszystko opierało się na matce. A teraz, ledwie zdążył nauczyć się tak żyć, ma kolejną, bardzo poważną zmianę. Dobrze, że pytaliście go o zgodę na małżeństwo. On wie, że kochasz mamę. Ale jednocześnie ma poczucie, że mu ją zabierasz. Jej obecność, uwaga i uczucia były do niedawna jego wyłączną własnością. I na tym opierał swe bezpieczeństwo. Teraz mama już nie jest tylko dla niego. Od kiedy razem zamieszkaliście czuje się to na każdym kroku. Przemeblowany wraz z Twoim pojawieniem się pokój, porozkładane Twoje rzeczy, nawet gdy jesteś w pracy sygnalizują „nowe”: nowy tryb, nowy rytm, nowa atmosferę i porządki. Wchodzenie obcego do rodziny rzadko jest natychmiastowe. Przygotuj się na to, że często potrzeba sporo czasu, by wszelkie stosunki rodzinne się poukładały. Ale wróćmy do Jędrusia. Chcesz nawiązać z nim dobry kontakt i chcesz, by Cię zaakceptował. Przypada Ci zatem w stosunku do niego rola przyjaciela, opiekuna i terapeuty zarazem. Teraz jesteś nowy. Nie rób więc żadnych gwałtownych kroków. Okazuj dziecku sympatię, chwal, żartuj, bądź gotowy do pomocy, zorganizuj jakąś „męską” wyprawę, wspólną pomoc mamie albo wspólne przygotowanie dla niej niespodzianki. Gdy Jędruś rozmawia albo robi coś razem z matką, staraj się jej nie odciągać do innych zajęć. Oni wciąż muszą mieć swój mały, wyłączny świat. W początkowej fazie wspólnoty, bez wyraźnej dyrektywy żony, staraj się nie zwracać mu uwagi, nie komenderować. Na razie ma do tego prawo tylko mama. Pamiętaj, że Jędruś cały czas bacznie Cię obserwuje i być może porównuje z tatą. Dziecko musi się z Tobą oswoić, poczuć w Tobie przyjaciela, by przełamała się wstępna bariera nieufności i zaczęło się dobrowolnie poddawać Twym wpływom. Przy serdecznym nastawieniu do dziecka zostaniesz szybciej zaakceptowany. Porozmawiaj z żoną o relacjach z Jędrusiem. Dowiedz się, czego ona od Ciebie oczekuje, czego Jej zdaniem oczekuje Jędruś, a czego sobie zdecydowanie nie życzą. Taka wiedza jest Ci potrzebna, jeśli chcesz pomóc im odbudować rodzinę. Poproś żonę o „protekcję” u syna. Gdyby okazało się, że mimo Waszych wysiłków wciąż coś paraliżuje kontakty z chłopcem, pójdźcie po radę do psychologów zajmujących się terapią rodzinną. Życzę szybkiego przełamania lodów.