WIERZCHNIACTWO – wrodzona wada CEWKI MOCZOWEJ

Wierzchniactwo inaczej epispadiasis, to wada wrodzona cewki moczowej i zewnętrznych narządów płciowych, dotycząca noworodków obu płci, choć częściej występuje u chłopców. Zewnętrzne ujście cewki położone jest na grzbietowej powierzchni prącia - cewka jest niezrośnięta, prącie krótkie i płaskie, zagięte ku górze.

Wierzchniactwo występuje u płci żeńskiej wyjątkowo rzadko. Postać z niepełnym trzymaniem moczu objawia się rozszczepem łechtaczki. Przy całkowitym zaburzeniu funkcji trzymania moczu możliwe jest również rozszczepienie spojenia łonowego i zajęcie cewki moczowej.

Wierzchniactwo u chłopców

W łagodnym typie wierzchniactwa ujście cewki moczowej zlokalizowane jest na grzbiecie prącia, a w postaci zaawansowanej prącie jest skrócone (wciągnięte pod spojenie łonowe). Towarzyszy temu całkowite nietrzymanie moczu.

Wierzchniactwo - rodzaje

Medycyna wymienia dwa rodzaje wierzchniactwa:

• wierzchniactwo niecałkowite, które dzielimy na żołędziowe, czyli ograniczone do żołędzi oraz prąciowe, czyli dotyczące całego trzonu prącia
• wierzchniactwo całkowite polega na niezrośnięciu całej cewki moczowej wraz z obydwoma zwieraczami. W takim przypadku chory zupełnie nie trzyma moczu, a prącie jest krótkie

Wierzchniactwo - objawy

Do charakterystycznych objawów tej choroby należą:

• całkowicie niezrośnięta cewka ze zwieraczami. Dziecko nie jest w stanie wtedy utrzymać moczu
• płaskie prącie, krótkie i zgięte ku górze
• rozszczep spojenia łojowego
• czasami obustronna przepuklina pachwinowa
• niezstąpienia jąder
• odpływy pęcherzowo-moczowodowe

Wierzchniactwo - leczenie

W przypadku tej choroby należy zastosować leczenie już między 2-3 rokiem życia, a polega ono na rekonstrukcji plastycznej i zabiegach umożliwiających trzymanie moczu.