Walczę o uczucia nastolatka [Porada eksperta]

Wychowuje samotnie syna, 13 -latka. Od jakiegoś roku pojawiały sie sporadycznie problemy, ale teraz praktycznie są codziennością: arogancja, brak szacunku, bunt, negacja mojego zdania, nie dotrzymywanie obietnic. Staram sie jak mogę. Nie stosuję kar, chwale za dobre zachowanie, daję mu dobry przykład własnym postępowaniem. Syn to ignoruje. Problem jest jeszcze taki, że mam niedobre stosunki z ojcem syna. Syn o tym wie. Lubi spędzać z ojcem trochę czasu, ale nie za wiele. Z rozmów z synem wiem, że ich kontakty ograniczają się do rozmów o sporcie, wspólnym oglądaniu meczy w tv oraz wyjazdów na mecze żużlowe. Ojciec funduje mu rożne rzeczy i rozrywki bez porozumienia ze mną. Proponowałam synowi, żeby pomieszkał trochę z ojcem, powiedział, że nie chce, że chce ze mną, bo mnie kocha. Ta sytuacja mnie wykańcza. Wiem, że najlepiej byłoby dojść do porozumienia z ojcem syna, ale jest to niemożliwe. To bezwzględny człowiek, który "pomiatał" mną przez lata i jakikolwiek kontakt z nim (po moim odejściu) kończył sie wyzwiskami pod moim adresem. Proszę o radę, czy mam to jeszcze przetrzymać, czy powinnam coś zmienić w relacjach z synem, czy powinnam sie zgłosić po pomoc fachową dla nas.

Weszliście w trudny moment. Nie wiem, jak długo chłopiec obserwował reakcje i stosunek ojca do Ciebie. Bywa jednak tak, że jest to dla małego człowieka jedyny znany wzór zachowania mężczyzny wobec kobiety, bądź mężczyzny wobec Ciebie. Nie zna innych możliwych relacji, więc powiela gotowy wzór. A syn zaczyna się czuć mężczyzną. Teraz problem polega na tym, by zaproponować mu inny sposób kontaktowania się nie tylko z kobietą, ale także z kochającą i kochaną osobą. Okres buntu należy cierpliwie przeczekać. Nie rezygnować z własnego zdania, cierpliwie wysłuchiwać racji odmiennych, w sprawach zasadniczych próbować podejmować dyskusję. Inaczej do dziecka nie dotrze informacja, że różnica poglądu nie musi natychmiast wywoływać totalnej wojny i przekreślać dobrych stosunków oraz ciepłych uczuć. Że można spokojnie funkcjonować, nie zgadzając się w różnych sprawach. Że istnieje możliwość kompromisu. Nie możesz natomiast godzić się na arogancję i brak elementarnego szacunku. Syn musi zrozumieć, że to kłóci się z miłością i może ją zniweczyć. On to widział, obserwując ojca, ale jeszcze nie jest świadomy takiego związku przyczynowego. Zacznij traktować syna bardziej dorośle. Nie ingeruj w jego kontakty z ojcem. Niech tata będzie od żużlu i podarunków, a Ty od przytulania i dawania oparcia. Nie skarż się i nie krytykuj ojca. Przecież syn wie, że doznałaś krzywd, ale z ojcem także jest związany. Każda krytyka zwiększa jego rozdarcie. Nawet jeśli nic nie obchodzi Cię żużel, nie zdradzaj się z tym. Poproś o relacje z tych imprez. Spróbuj znaleźć jakieś wspólne zainteresowanie, dzięki któremu i Ty mogłabyś być kompanem. Coraz częściej traktuj syna jako opiekuna i swego rycerza. Poproś o radę, pomoc, ochronę. W końcu jest Twoim mężczyzną. Utrzymujcie kontakty z rodziną, w której mąż jest szarmancki i czuły dla żony. Syn to musi zobaczyć, bezpośrednio odczuć atmosferę życia we wzajemnej życzliwości. Jeśli mu nie pokażesz, że to jest możliwe i przyjemne, trudno będzie przełamać powielanie schematu reakcji ojca, który mu imponuje, bo jest zaprzyjaźnionym, dorosłym mężczyzną. Jesteś rozsądną matką, syn jest silnie związany emocjonalnie z Tobą. Objawy, o których piszesz, to nie spadek Twego autorytetu u syna, lecz manifestacja własnej niezależności. Jeśli nie chcesz stracić wpływu na dziecko, ważne jest zadbanie o utrzymanie z nim dobrych stosunków, czynne (nie słowem!) eksponowanie własnych dobrych stron, i nie dopuszczenie do zepchnięcia Cię na pozycje służebne. Trudne, ale da się zrobić. Tyle w skrócie. Jeśli chcesz porozmawiać szerzej o swojej sytuacji, zgłoś się do psychologa zajmującego się terapią rodzinną.