Kim być dla syna mojej kobiety? [Porada eksperta]

Mam dziewczynę, a ona ma syna 4 latka. Ojciec dziecka nie ma kontaktu z nim, a i syn nie zna ojca. Jestem pewny, że za jakiś czas ojciec zacznie bardziej nalegać by poznać syna. Jak ja i moja dziewczyna mamy postępować, gdy dziecko mówi, że nie ma taty i pyta się mnie, czy zostanę jego tatusiem? Co wtedy odpowiadać? Na swój sposób go kocham i naprawdę chciałbym być tatą dla niego, ale czy tak można? Bo kiedyś pojawi się prawdziwy i co wtedy? Czy mam tylko zostać jego Grześkiem? Mamy zamiar zamieszkać razem i nie wiem, kim się stać dla niego...

Witam Cię, Grzegorzu! Rozumiem Twoje wątpliwości, jednak sprawa nie jest prosta. Trudno dać jednoznaczną receptę. Jasne jest, że dziecko chce, jak rówieśnicy, mieć tatę. To co innego powiedzieć: "mój tata też ma samochód”, niż „Grzesiek też ma samochód”. Czteroletnie dziecko, które nigdy nie miało ojca, nie ma pełnego wyobrażenia o tym, kim dla niego - w sensie emocjonalnym, roli w domu, autorytetu - może być ojciec. Chłopiec wie, że tatusiowie mieszkają wspólnie z rodzinami, dlatego dopiero teraz zaczął Cię pytać, czy będziesz jego tatą. Czy dziecko wie o istnieniu swego ojca i czasem pyta o niego? Czy nosi nazwisko ojca? Nie znam wszystkich komplikacji rodzinnych Twojej Pani. Przewidujesz jednak, że biologiczny ojciec kiedyś się zgłosi i zacznie domagać swoich praw. Czy wiesz, jak się wówczas zachowacie? Wybór formy zwracania się do Ciebie zależy od tej decyzji oraz od wiedzy dziecka. Jeśli jesteś pewien, że Wasz związek będzie trwały, a jednym z Twoich ważniejszych celów życiowych jest wychowanie chłopca w cieple i szczęśliwej rodzinie, pozwól nazywać się tatą. Jeżeli jednak są co do tego wątpliwości, lepiej na razie zostań Grzesiem albo wujkiem Grzesiem. Nazewnictwo osób w rodzinie jest ważne, ale znacznie ważniejsze są wzajemne stosunki i więzi emocjonalne. Dla dzieci najgorszy jest brak klarowności i stabilności. Rozstania z osobami bliskimi sieją spustoszenie w psychice dziecka. Wali mu się bezpieczny świat. Czuje się skrzywdzone. Rozwody rodziców powodują wstrząsy, z których trudno się podźwignąć i pozostawiają trwały ślad w rozwoju emocjonalnym dziecka. Dorośli rozstając się, ogarniają sytuację rozumowo. Dzieci „myślą” emocjami. Musisz o tym wiedzieć, jeśli odpowiedzialnie decydujesz się na pełnienie roli taty. Jeśli tak się stanie, biologiczny tata będzie musiał zrezygnować ze swego miana dla dobra dziecka. Może (za zgodą mamy) widywać się z synkiem, przyjaźnić, ale musi przyjąć do wiadomości, że miejsce taty jest już zajęte. Nazwa dla takiego przyjaciela na pewno znajdzie się sama. Rozumiem, że chłopczyk Cię lubi i masz z nim dobry kontakt. To już połowa sukcesu. Pamiętaj jednak, że wspólny spacer, to nie to samo, co wspólne mieszkanie. Wprowadzając się do jego domu zaczynasz stanowić zagrożenie. Pojawi się nieuświadomiona zazdrość o matkę. Ona teraz nie będzie już tylko dla synka. Nie przegapcie tego momentu. Mama musi mieć dla niego tyle czasu, co dotychczas. Jeśli chcesz bezkolizyjnie wejść do rodziny i nie skrzywdzić dziecka, w początkowym okresie obserwuj reakcje chłopca na różne sytuacje domowe i staraj się unikać tego, co go drażni. Włączaj się do wspólnej opieki stopniowo. Miej świadomość, że w tym domu Ty jesteś nowy. Są rodziny, w których dzieci zwracają się do rodziców po imieniu. (Stwarza to głównie komplikacje na zewnątrz, gdy dziecko mówiąc o ojcu, nazywa go imieniem i musi tłumaczyć, kto to dla niego jest). Możesz więc przyjąć i taki wariant: pełnisz rolę taty, a jesteś nazywany imieniem. Jeżeli zostaniesz faktycznym tatą, nie bój się pojawienia biologicznego ojca. On dla dziecka będzie obcym panem. Chłopczyk jest jeszcze za mały, by rozmawiać z nim o prawnych aspektach ojcostwa. To dorośli muszą przemyśleć i podjąć decyzje w tej sprawie. Mam nadzieję, że taki przegląd najważniejszych problemów będzie Ci pomocny. Życzę trafnych wyborów. B.