Wyniki krwi 100-latków zdradzają sekret długowieczności. Oto co pokazała wielka analiza

Sekret długowieczności to temat, który wciąż spędza sen z powiek wielu naukowców. Tym razem badacze postanowili przeanalizować wyniki krwi osób, które osiągnęły wiek 100 lat. Okazuje się, że to kobiety częściej doczekały się trzycyfrowej liczby na torcie, a wszystko za sprawą trzech konkretnych biomarkerów.

Postęp medycyny sprawił, że choć nie brakuje trudnych i często niemożliwych do wyleczenia chorób to jednak wiele innych schorzeń można pokonać. Dzięki temu wciąż wydłuża się średnia długość życia. Nie ma co kryć, że bardzo istotny jest także styl życia, który przekłada się na kondycję zdrowotną. Naukowcy odkryli pewną zależność.

Wyniki krwi 100-latków. Tajemnica długowieczności

Naukowcy nie ukrywają, że za sekretem długowieczności stoi złożona interakcja predyspozycji genetycznych oraz czynników związanych ze stylem życia. Nie bez znaczenia jest również to, jak te dwie zależności oddziałują na siebie wzajemnie. Badanie opublikowane na łamach Gero Science pomaga zrozumieć jakie działania w codziennym życiu mogą pomóc w osiągnięciu 100 lat życia. 

Specjaliści porównali profile biomarkerów osób, które dożyły wieku 100 lat, z ich krócej żyjącymi rówieśnikami i zbadali związek między profilami a szansą na zostanie stulatkiem.

Badania obejmowały dane zgromadzone od 44 636 Szwedów, którzy przeszli ocenę stanu zdrowia w wieku od 64 do 99 lat - byli oni próbką tak zwanej kohorty Amoris. Uczestnicy ci byli następnie obserwowani przez szwedzkie rejestry statystyczne przez około 35 lat. Spośród tych osób 1224, czyli 2,7%, dożyło 100 lat. Zdecydowaną większość (85%) stulatków stanowiły kobiety.

W prowadzonych analizach uwzględniono dwanaście biomarkerów krwi, które wiązały się ze stanem zapalnym, metabolizmem, czynnością wątroby i nerek, a także potencjalnym niedożywieniem i anemią. Wszystkie z nich zostały powiązane ze starzeniem się lub śmiertelnością w poprzednich badaniach. Autorzy podkreślają, że badanie zostało zatwierdzone przez regionalną komisję etyczną w Sztokholmie. 

Wyniki wykazały, że osoby, które dożyły setnych urodzin, miały niższy poziom glukozy, kreatyniny i kwasu moczowego, począwszy od ukończenia 60. roku życia. Chociaż mediana wartości dla większości biomarkerów nie różniła się znacząco między stulatkami a osobami niebędącymi stulatkami, to właśnie stulatkowie rzadko wykazywali skrajnie wysokie lub niskie wartości.

Jako przykład autorzy wskazali poziom cukru we krwi, okazuje się, że niewielu badanych stulatków miało wynik powyżej 6,5 mmol/l. Podobnie było w przypadku kreatyniny, jej wynik u osób, które osiągnęły 100 lat nie przekroczył 125 µmol/l.

Jak dożyć 100 lat? Te wskazówki mogą się przydać

Dzięki zbadaniu biomarkerów naukowcom udało się ustalić prawdopodobieństwo osiągnięcia 100 lat życia. Okazało się, że mniejsze szanse na długowieczność mają osoby, których wyniki krwi wskazywały na niski poziom żelaza i cholesterolu całkowitego. 

W tej grupie znalazły się także osoby z wyższym poziomem cukru we krwi, kreatyniny, kwasu moczowego i markerów określających czynności wątroby. 

Naukowcy zauważają, że przy ocennie wartości bezwzględnych różnice nie w przypadku niektórych biomarkerów były raczej niewielkie. Niemniej odnotowano także sytuacje kiedy tra dysproporcja była większa. 

Przykładowo w odniesieniu do poziomu kwasu moczowego bezwzględna różnica wyniosła 2,5 punktu procentowego. Oznacza to, że osoby w grupie z najniższym poziomem kwasu moczowego miały 4% szans na ukończenie 100 lat, podczas gdy w grupie z najwyższym poziomem kwasu moczowego tylko 1,5% dożyło 100 lat.

Autorzy badań podkreślają, że badanie może wskazywać, że właściwe odżywianie, unikanie alkoholu i obserwacja pracy wątroby i nerek ma szansę przyczynić się do osiągnięcia długowieczności. Warto także sprawdzać poziom cukru we krwi, cholesterolu, czy kwasu moczowego i kreatyniny. 

Niemniej obecne ustalenia nie pozwalają jednak na wyciągnięcie żadnych wniosków na temat tego, które czynniki stylu życia lub geny są odpowiedzialne za wartości biomarkerów. W tym celu niezbędne są kolejne badania na szeroką skalę.

Magdalena Siraga