Na co chorował Krzysztof Krawczyk? Lekarze ignorowali jego objawy latami

Krzysztof Krawczyk nie żyje od 4 lat, ale jego historia wciąż porusza. Wokalista Trubadurów przez wiele lat zmagał się z chorobą, o której nie mówił publicznie. Bliscy zdradzili, że chorował znacznie dłużej, niż ktokolwiek przypuszczał. Co tak naprawdę się działo? Na co chorował Krzysztof Krawczyk?

Krzysztof Krawczyk przez dekady był jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci polskiej sceny muzycznej. Niewielu jednak wiedziało, że przez blisko 20 lat zmagał się z chorobą Parkinsona – schorzeniem, które rozwija się powoli, często pozostając przez długi czas niezauważone. Artysta nie mówił o tym publicznie, ale po jego śmierci żona, Ewa Krawczyk, ujawniła kulisy cichej i bolesnej walki z chorobą neurodegeneracyjną. To historia, która rzuca światło nie tylko na życie wokalisty, ale i na sam przebieg tej trudnej diagnozy.

Choroba Parkinsona może rozwijać się latami. Krzysztof Krawczyk walczył z nią 20 lat

Krzysztof Krawczyk, ikona polskiej sceny muzycznej, zmarł 5 kwietnia 2021 roku. W opinii publicznej powodem jego śmierci był COVID-19, jednak oficjalne informacje wskazywały również na obecność schorzeń towarzyszących, w tym arytmii i – jak ujawniono później – długo ukrywanej choroby Parkinsona. W wydanej pośmiertnie wersji biografii "Życie jak wino", Ewa Krawczyk przyznała, że pierwsze objawy pojawiły się już dwie dekady wcześniej.

— „Chcia­ła­bym napi­sać o po­cząt­kach cho­roby Krzy­sia. Bo to był długi pro­ces. Krzy­sia choroba za­czę­ła się już 20 lat temu drże­niem głowy. Był to począ­tek par­kin­sona. Zwróciłam leka­rzom uwagę, ale jakoś nikt nie zare­ago­wał. Lata mi­ja­ły, a cho­roba ro­bi­ła po­stę­py. Wtedy, 20 lat temu, nie było to tak wi­docz­ne, dla­tego nie zwra­ca­li­śmy aż ta­kiej na to uwagi i nie było nie­po­koju z na­szej stro­ny. Krzy­siowi rów­nież nie prze­szka­dzało to w pracy” — powiedziała Ewa Krawczyk.

Objawy parkinsona mogą pojawić się nawet 20 lat przed diagnozą

Choroba Parkinsona to schorzenie neurodegeneracyjne, które rozwija się powoli i często niezauważalnie. Wczesne symptomy bywają mylone z przemęczeniem lub objawami innych zaburzeń. U Krzysztofa Krawczyka drżenie głowy wystąpiło wiele lat przed oficjalną diagnozą. W większości przypadków parkinson objawia się jednak drżeniem kończyn, szczególnie jednej ręki w stanie spoczynku. Dodatkowymi oznakami bywają zaparcia, sztywność mięśni, spowolnienie ruchowe i problemy z mową.

Według danych Światowej Organizacji Zdrowia choroba Parkinsona rozwija się u coraz młodszych osób, choć średni wiek diagnozy to wciąż około 58 lat. Mężczyźni zapadają na nią częściej niż kobiety. Czasami pierwsze sygnały pojawiają się nawet 15–20 lat wcześniej.

Leczenie choroby Parkinsona nie cofa jej postępu

Rozpoznanie choroby Parkinsona we wczesnym stadium daje szansę na spowolnienie jej przebiegu, ale nie na wyleczenie. Terapie farmakologiczne pomagają łagodzić objawy, lecz nie zatrzymują procesu neurodegeneracji. Jak wspominała Ewa Krawczyk, nawet stosowane przez jej męża leki nie dawały oczekiwanej poprawy.

— „Lata mijały, a choroba robiła postępy. Leki średnio pomagały. W kościele, jak słuchał kazania, to musiałam go prosić, żeby coś zrobił, bo głowa mu tak chodziła, że nawet ja to czułam, siedząc obok, a ludzie siedzący z tyłu widzieli. Krzyś ostatnie lata już musiał siedzieć na stołku, bo bardzo bolało go biodro. Mieliśmy taką cichą umowę, że jak będzie ręka lub głowa się trząść, to ja do niego podchodziłam i poprawiałam niby chusteczkę na szyi i on już wiedział, że musi kontrolować drżenia” — wspominała w książce "Życie jak wino".

Terapie i możliwości leczenia parkinsona

W leczeniu choroby Parkinsona stosuje się leki zawierające lewodopę oraz agoniści dopaminy. W cięższych przypadkach rozważana jest operacja, polegająca na wszczepieniu elektrod stymulujących określone obszary mózgu. Elektrody łączą się z urządzeniem umieszczanym w okolicach klatki piersiowej, które działa podobnie jak rozrusznik serca.

Choć Parkinsona nie da się wyleczyć, odpowiednia terapia oraz wczesne rozpoznanie mogą znacząco poprawić jakość życia pacjentów. Warto reagować na wczesne objawy i nie ignorować niepokojących sygnałów ze strony organizmu, takich jak niewyjaśnione drżenie, zaburzenia równowagi czy zmiany nastroju.

Romana Makówka