Jesse Eisenberg o swojej chorobie. „Żyłem w ciągłym oczekiwaniu, aż nastąpi najgorsze”

Jesse Eisenberg w A Real Pain nie tylko reżyseruje, ale i dzieli się osobistą historią. „Byłem, jak to się wydaje, nieszczęśliwym dzieckiem” – wyznaje aktor. Film, który zdobył nominacje do Oscarów, staje się głosem w debacie o zdrowiu psychicznym i walce z zaburzeniami lękowymi wśród artystów.

Znany aktor Jesse Eisenberg, którego kariera filmowa od lat osadzona jest w portretowaniu postaci zmagających się z lękiem, otwarcie przyznaje, że sam cierpi na zaburzenia lękowe.

Jesse Eisenberg i jego walka z lękiem

W najnowszym filmie „A Real Pain”, w którym występuje, pisze i reżyseruje, Eisenberg nie tylko oddaje hołd swoim artystycznym korzeniom, ale również dzieli się osobistymi doświadczeniami związanymi z codziennym zmaganiem się z niepokojem. Film, który zdobył nominacje do dwóch Oscarów, stał się ważnym punktem odniesienia w debacie o zdrowiu psychicznym, pokazując, że lęk towarzyszy wielu nawet najbardziej utalentowanym artystom.

Jesse Eisenberg o zdrowiu psychicznym i zaburzeniach lękowych

W rozmowie z gospodynią podcastu Wild Card, Rachel Martin, Eisenberg opowiedział o swoich doświadczeniach z lękiem, wspominając dzieciństwo pełne nieuzasadnionego strachu. „Byłem, jak to się wydaje, nieszczęśliwym dzieckiem. Miałem wrażenie, że wszyscy boją się wszystkiego – ja żyłem w ciągłym oczekiwaniu, aż nastąpi najgorsze” – mówił aktor, opisując swoje wewnętrzne rozterki. Mimo że obecnie obserwuje, jak jego dzieci z uśmiechem wchodzą do szkoły, nadal towarzyszy mu nieustanny lęk, który przypomina o dawnych doświadczeniach.

Zaburzenia lękowe u Jessego Eisenberga – jak aktor radzi sobie z niepokojem

Film „A Real Pain” jest nie tylko artystyczną opowieścią, ale również świadectwem walki z codziennym stresem i lękiem. Eisenberg, wykorzystując swój charakterystyczny styl bystrości i ironii, zadaje pytania o normalność doświadczeń życiowych, wskazując, że każdy, niezależnie od sukcesów, może zmagać się z wewnętrznymi demonami. W swojej rozmowie aktor żartobliwie odnosi się do sytuacji dnia codziennego, podkreślając, jak nawet tak zwykły moment jak zakup bagela może wywołać nieoczekiwany dreszcz lęku.

Jak przyznał sam Eisenberg:

„Byłem, jak to się wydaje, nieszczęśliwym dzieckiem. Miałem wrażenie, że wszyscy boją się wszystkiego – ja żyłem w ciągłym oczekiwaniu, aż nastąpi najgorsze.”

Zaburzenia lękowe – czym są i jak się objawiają?

Zaburzenia lękowe to grupa zaburzeń psychicznych, których głównym objawem jest nadmierny i uporczywy lęk, nieadekwatny do rzeczywistych zagrożeń. W praktyce objawiają się one na kilku płaszczyznach:

• Objawy somatyczne: Mogą obejmować przyspieszone bicie serca, pocenie się, drżenie rąk, napięcie mięśniowe, duszności oraz problemy ze snem. Takie fizyczne symptomy często sprawiają, że pacjent odczuwa realne zagrożenie dla zdrowia, mimo braku obiektywnych przyczyn.
• Objawy poznawcze: Osoby z zaburzeniami lękowymi często doświadczają natrętnych myśli, ciągłego zamartwiania się, trudności w koncentracji oraz tworzenia czarnych scenariuszy, które nasilają ich niepokój.
• Objawy emocjonalne: Lęk, strach, uczucie zagrożenia, a czasem nawet napady paniki – nagłe, intensywne epizody lęku, które mogą prowadzić do poczucia utraty kontroli nad sobą. W zależności od rodzaju zaburzenia (np. lęk uogólniony, fobia społeczna, lęk paniczny) objawy te mogą się różnić i znacząco wpływać na codzienne funkcjonowanie.

Dodatkowo zaburzenia lękowe obejmują różne postaci, takie jak:

• Lęk uogólniony (GAD): Charakteryzuje się przewlekłym, nieokreślonym lękiem, który towarzyszy pacjentowi przez większość dni przez kilka miesięcy.
• Napady paniki: Nagle występujące epizody intensywnego lęku, często bez wyraźnego bodźca.
• Fobie (społeczne i specyficzne): Silny, irracjonalny lęk przed konkretnymi sytuacjami, obiektami lub interakcjami społecznymi.
• Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (OCD): Natrętne myśli i przymus wykonywania określonych czynności w celu redukcji lęku.

Zaburzenia lękowe dotykają znaczną część populacji, wpływając negatywnie na jakość życia i funkcjonowanie w sferze osobistej oraz zawodowej. Leczenie opiera się najczęściej na psychoterapii – przede wszystkim terapii poznawczo-behawioralnej, która pomaga pacjentowi rozpoznać i zmienić negatywne wzorce myślenia, a w razie potrzeby – na wsparciu farmakologicznym, które pomaga złagodzić nasilone objawy.

Rozpoznanie i właściwa diagnoza są kluczowe, dlatego w przypadku pojawienia się objawów lękowych warto skonsultować się z psychologiem lub psychiatrą, by wdrożyć odpowiednią terapię.

Romana Makówka